Het ticket voor november is al weer geboekt. Tweemaal per jaar gaat ze voor een paar weken naar Israël. Om vrijwilligerswerk te doen in de zorg. En dat al tien jaar lang. Jannie Hietland uit Almere spreekt met passie over het werk.
“Het raakt de mensen echt. Dan zeggen ze tegen me dat ze nooit hebben geweten dat er mensen zijn die van Israël houden. Dat ze toch nog vrienden hebben. Ze hebben echt vaak het idee dat de hele wereld tegen hen is.”
Via stichting Het Israël Project (HIP) in Waddinxveen wordt Jannie uitgezonden naar bejaardentehuizen door heel Israël. Belangrijkste doel is het geven van aandacht aan de mensen. Door met ze te praten, met ze te wandelen of gewoon met ze in de tuin te zitten. Jannie: “Het is nog niet eens het werk zelf, ze redden het ook wel zonder mij. Maar je ontmoet echt het volk van het land. En als je de tijd neemt, hoor je vaak heftige verhalen. Over de Tweede Wereldoorlog bijvoorbeeld. Ik zit wel eens mee te huilen met mensen. Soms is het genoeg om even een arm om iemands schouder te slaan.”
Jannie herinnert zich vooral goed hoe ze op verzoek van stichting HIP terecht kwam bij een Nederlandse Joodse vrouw in Haifa. De vrouw, die in de oorlog ondergedoken gezeten had, leed aan kanker in het hoofd. Jannie: “Het was toen vooral fijn voor haar om Nederlands te kunnen spreken. Ik las de Nederlandse krant met haar en kookte Hollands. Dat was heel bijzonder.”
Jaarlijks gaan tientallen vrijwilligers voor een aantal weken via stichting HIP naar Israël. Ze komen in bejaarden- en verpleeghuizen en huizen voor mensen met een verstandelijke of lichamelijke beperking. In principe werk je vijf dagen per week mee in de verzorging, het weekend ben je vrij. Een slaapplek en drie maaltijden per dag zijn inbegrepen.
Voor Jannie begon het ruim tien jaar geleden, toen ze een aantal keer als toerist naar Israël was geweest. “Op een gegeven moment heb je alle plekken wel gezien. Weer al die bussen vol Nederlanders! Toen heb ik gebeden en gevraagd of ik meer contact met de bevolking mocht krijgen. Op een gegeven moment zag ik een foldertje van stichting HIP. Het is genade dat ik dit mag doen en dat ik inmiddels wat Hebreeuws spreek.”
In de taxi
Regelmatig vragen Israëli’s Jannie waarom ze dit doet. “Vooral in de taxi heb je soms mooie gesprekken. Mensen vragen zich af of ik niet bang ben en niet een beter land kan uitzoeken. Dan vertel ik dat ik een hart heb voor Israël. Ik strooi niet met het Evangelie, maar ik vertel over de Bijbel en de profetieën over Israël en dat Yeshua ook Joods was en het Nieuwe Testament ook. En dat ik dankbaar ben dat ik van hun de Bijbel heb gekregen. Soms verklaren mensen me voor gek en soms raakt het mensen diep.” Ik denk altijd weer aan de bijbelteksten Troost, troost mijn volk en Bid Jeruzalem vrede toe.”
De liefde voor Israël heeft Jannie niet van kindsaf aan meegekregen. “Ik ben ook geboren in 1948 maar ik wist lange tijd niets van Israël. Voor mij was het gewoon een landje op de wereldkaart. In de kerk hoorde ik er nooit wat over. Tot er een predikant kwam bij ons in Lelystad die erg betrokken was bij Israël. Hij werd mijn geestelijk vader. Met hem hebben we ook een gebedsreis naar Auschwitz gemaakt. Ik heb toen veel geleerd over de Holocaust en over Israël. Het raakte me zo diep. Het Joodse volk bemoedigen is één ding, jezelf verootmoedigen is een tweede. Wij hebben als christenen zoveel bloed aan onze handen.”
Jannie heeft menig vakantiedag gegeven aan het werk in het beloofde land. Een enkele keer is Jannies man Gerrit ook meegegaan. “Ik ben dankbaar dat ik mag en kan gaan. Zolang de gezondheid het toelaat, wil ik er graag mee doorgaan.”
Israel’s geestelijke zegeningen hebben wij ontvangen, onze stoffelijke zegeningen behoren wij hen te geven, zowel geld, goederen als tijd.
Ik ben via HIP 7 weken in Jeruzalem geweest in een bejaardenhuis, onvergetelijk!
Het is lichamelijk niet zwaar, wel intensief. Ik ga graag voor een herhaling!
Henny Feijen- van der Meer.