“Ik sta hier met een kogelwerend vest.”

AMSTERDAM – Na een brute aanval, waarbij een van de deelnemers het ziekenhuis was ingeslagen, zijn ze terug van weggeweest: Time to Stand Up for Israël stond zondagmiddag weer op De Dam in Amsterdam. 

“Ik dacht dat ze gestopt waren”, zegt pro-Palestijnse activist Simon Vrouwe, met nauwelijks onverholen teleurstelling in zijn stem. “Zij moeten eigenlijk helemaal daar”, wijst hij. “Wij daar. Dat moet van de politie.” Ze zijn ook maar enkele meters van elkaar verwijderd. Toch gaat het er tot nu toe vreedzaam aan toe. Volgens Vrouwe is dat niet altijd het geval. “Zij maken ruzie met ons.”

Simon Vrouwe staat 2 dagen per week op De Dam voor Palestina.

Hij staat hier met name voor de mensenrechten, waarvan hij meent dat Israël ze schendt. En hij haalt geld op voor een 20-tal Palestijnse organisaties. Of dat echt bij de bevolking terecht komt? Volgens hem wel. Hij heeft veel rechtstreekse contacten, beweert hij. Israël komt hij alleen niet meer in. “Omdat ik betrokken ben bij de BDS (een boycot beweging tegen Israël).” Hij beschuldigt Israël ervan dat het de Arabieren systematisch wil verdrijven en kapot maken. Dat de meeste omliggende landen Israël juist de zee in willen drijven, is volgens hem een mythe. Zoals alles wat rondom Israël erbij wordt gehaald volgens hem een mythe is. Tot aan de Holocaust aan toe. Hij ontkent het gebeuren ervan niet, maar meent wel dat de cijfers niet kloppen. “De Holocaust was dramatisch, maar het waren er nooit zes miljoen.”

Vijf nationaliteiten

Zijn woorden steken schril af bij de bloemen van de Dodenherdenking die er nog vers liggen. Op de Dam bij het Monument staan kransen. Kleine bosjes tulpen en losse bloemen liggen ernaast. Aan de overkant wapperen de Palestijnse vlaggen. Een Palestijn die gediend heeft in het Israëlische leger stapt verontwaardigd op de Palestijnse kar af. Hij zal ze wel even vertellen hoe het zit. Hij heeft het met eigen ogen gezien. Ook Marit, die bij het groepje van Time staat, is verontwaardigd. Ze wil liever niet met naam en toenaam genoemd worden. “Ik sta hier, omdat zij leugens verkondigen.” Ze is zelf nog maar net terug uit Israël en weet te vertellen dat ze daar prima samenleven en –werken. “In een strandtent werkten bijvoorbeeld wel vijf nationaliteiten naast elkaar. Als er een bevolkingsgroep is die zich schuldig maakt aan apartheid, zijn dat wel de Arabieren.”

Een groepje Israëliërs die langs komt, reageert enthousiast op wat ze zien. Een paar willen met de vlag op de foto. “Het is fantastisch dat jullie dit doen. Dit is nodig”, zegt een van hen. Ze betuigen hun dank aan de mensen van Time. Een ouder echtpaar loopt langs. Ze zijn woonachtig in een kibboets vlakbij Tel Aviv en voor een lang weekend in Nederland.  “Het is belangrijk dat de waarheid verkondigd wordt”, zegt Zipi Malchi. “Wij zijn zelf bevriend met Arabieren. We kunnen gewoon met elkaar om tafel en praten over vrede. Laat het maar aan ons over. Zij eten ons eten, wij hun eten. Alles wat we willen is in vrede samenleven.”

Operation Hungry Pigeon

“Ik had wel even kriebels in mijn buik”, vertelt Brenda Aartsen, een van de oprichters van Time to Stand Up for Israel. “Toch is het goed er weer te zijn”. Met de Israëlische vlag om haar schouders, doet zij waar ze voor is gekomen. Ze voert de duiven op de Dam en vertelt aan een ieder die het wil horen hoe het zit in Israël. Ze vertelt hoe hun actie veranderde in een duivenvoeder actie. “Een plaatje van toeristen die duiven voeren, bracht ons wel op het idee om zelf de duiven te gaan voeren. Hiermee trekken we op positieve manier de aandacht. Heel veel mensen willen namelijk wel de duiven voeren. Zo is dus de Operation Hungry Pigeon ontstaan, waarmee Time to Stand up for Israël bijna elke zondag op de Dam staat. Nu al voor de 30^e keer.”

Mede-oprichter Brenda Aartsen van Time to stand up for Israël.

Kogelwerend vest

Er zijn er ook die er minder van moeten hebben, van die duiven. Ze laten Brenda haar gang gaan, maar gaan snel aan de kant. Zo ook Ger Verschoor. Hij was ook degene die anderhalf maand geleden de klappen incasseerde. Binnenkort dient de rechtszaak. Nu staat hij hier. Hij is niet bang, wel waakzaam. Om die reden draagt hij een kogelwerend vest. “We hebben al aardig wat doodsbedreigingen gehad. ”, zegt hij. “We moeten wel realistisch blijven. Veel mensen moeten ons hier niet.”
Toch vindt hij het belangrijk om hier te staan. “Haat zaaien is fout”, zegt hij, met een knikje richting de Palestijnse vlaggen. “Dat is wat zij doen, en dat moeten we serieus nemen. Het komt zelfs voor dat we tieners spreken die vertellen dat de Holocaust niet heeft bestaan. Daarom staan wij hier. Om de waarheid te verspreiden. Als we de geschiedenis terzijde schuiven, hebben we ook geen toekomst.”

Antisemitisme

Dat beaamt Eron Wolf. Tegenwoordig kan hij nauwelijks nog met een keppeltje op door zijn eigen geboortestad lopen, en ook zijn kinderen hebben veel met antisemitisme te maken gehad. “Dat ging om bedreigingen en andere vervelende dingen. Mede om die reden is één van hen nu verhuisd naar Israël. Hij woont nu in Tel Aviv”, vertelt hij.
Al bij zijn geboorte werd er door zijn ouders rekening gehouden met antisemitisme. “Om die reden ben ik Eron genoemd in plaats van Aron.” Zelf ondervindt hij het dagelijks aan de lijve als hij zijn keppel draagt. “Ik krijg soms de meest vreselijke dingen naar mijn hoofd.”

Bijzonder land

Hij staat hier, omdat hij vindt dat er vanuit Joodse hoek een teken moet zijn dat er mensen achter Time to Stand Up staan. Hij denkt dat veel Joden dat ook wel zouden willen, maar het niet durven.” Verschoor die naast hem staat, begrijpt dat wel. Ondanks dat hij zelf geen angst lijkt te kennen. Dat komt ook, omdat hij hier staat mét een belangrijke reden. “Israël is een bijzonder land. Er is een boek waarin alles staat over Israël, wat al is uitgekomen. Bijvoorbeeld dat de woestijn zal bloeien als een roos. Ik ben niet zo van het geloof, maar als je ziet dat alles uitkomt wat in dit boek is voorspeld, dan kun je daar niet om heen. Zeker is, als je Israël zegent, wordt je gezegend. Je hoeft het niet met alles eens te zijn, maar die mensen mogen plek hebben om te wonen en te werken.” Verschoor heeft veel respect voor Israël en slaat met lede ogen gade wat er vandaag de dag gebeurt: “Als je de kranten leest, is het bar en boos. Als Israël zich verdedigt met een bom, lees je dat in alle kranten. Als er 100 bommen vallen op Israël, zie je dat nergens terug. Misschien in een klein berichtje in de zijlijnen.” Daarom staat hij hier. Net als Aartsen, die Time om die reden oprichtte samen met mede-oprichter Sabine Sterk. Aartsen is erg te spreken over vandaag. “We hebben alleen maar leuke reacties gehad. Er waren veel toeristen die geëmotioneerd waren. Daar doen we het voor. Wij staan hier om te laten zien dat Israël een democratie is en dat mensenrechten worden nageleefd. In tegenstelling tot wat andere partijen beweren. Wij proberen mensen te vertellen wat Israël echt inhoudt.”