Geallieerde Arabische landen willen dat Israël Hamas compleet verplettert

Premier Netanyahu is trots op nieuwe samenwerkings- en communicatiekanalen met Arabische regeringen. Formele en informele banden met Egypte, Jordanië, Saudi-Arabië, Bahrein en Oman dragen bij tot een groeiend Joods vertrouwen dat de Arabische landen eindelijk een soevereine Joodse staat in hun midden accepteren.

Dit waanidee wordt omarmd door Joden die een tactische omarming op korte termijn in de war proberen te brengen met een fundamentele verschuiving in attitudes. De bittere waarheid is dat geen van de autocraten die Israëlische diplomaten of Joodse gemeenschapsleiders ontmoeten, de belangen van Joden of Israëli’s in het hart dragen.

Deze leiders lezen gewoon wat op de muur geschreven staat. Ze begrijpen dat onder het bestuur van Trump adequate relaties met Israël een noodzakelijke voorwaarde zijn voor steun bij het confronteren van het Iraanse sjiitische imperialisme, dat hun territoria en hun autocratieën bedreigt. Het is daarom onverantwoordelijk om Arabische toenaderingen ten opzichte van Israël aan iets anders toe te schrijven dan als louter gebaseerd op politieke overlevingsinstincten.

Het begrijpen van deze realiteit is cruciaal voor Israëlische leiders om diplomatie niet te verwarren met appeasement (verzoening, sussen). Ondanks een rechtse leiding heeft Israël herhaaldelijk de dreigingen en aanvallen die vanuit Gaza zijn gelanceerd genegeerd, waaronder honderden raketten en brandende ballonnen, die Israëlische burgers hebben vermoord en duizenden hectares in Zuid-Israël hebben verbrand.

Algemene wijsheid suggereert dat het flauwe Israëlische antwoord de afwezigheid weerspiegelt van positieve post-Hamas-scenario’s in Gaza. De diepere waarheid is echter dat Netanyahu de IDF intoomt om de Arabische autocraten die zijn regeringsrechters niet tegenwerken te dwarsbomen.

In dit opzicht is de strategie van Netanyahu vergelijkbaar met die van Europese regeringen, die bang zijn om fundamentele islamitische leerstellingen zoals de gewapende jihad uit te dagen, om de gematigde islamistische organisaties die gecoöpteerd zijn om de toenemende invloed van extremistische islamisten in Europa te weerstaan, niet van zich te vervreemden.

Deze strategieën zijn beide gedoemd om te mislukken. Ondersteuning van de orthodoxe islam om gematigde islamisten te winnen, zal extremistische islamisten verder aanmoedigen. Evenzo zal het aanpakken van Gazaanse terroristen om autocraten in Riyadh of Manama niet van zich te vervreemden, Israël tot het voorwerp maken van collectieve minachting in de Arabische wereld.

Israël moet zijn geloofwaardigheid versterken als een genereuze bondgenoot en als een formidabele vijand. Het meedogenloos reageren op agressies van Hamas zal Israël het respect opleveren van leiders uit het Midden-Oosten, die net als Hamas elke afkeer van Israël lezen als een teken van zwakte en onbetrouwbaarheid.

Arabische autocraten, die Israël veel meer nodig hebben dan Israël hen nodig heeft, verlangen een zelfverzekerd Israël om zijn vijanden te verpletteren, niet een gek land dat buigt voor terroristen. Als Israël te zwak is om Hamas af te schrikken, hoe kan het dan een betrouwbare bondgenoot zijn in het dwarsbomen van het Iraanse expansionisme in het Midden-Oosten?

Bronnen:

♦ naar een artikel van Rafael Castro “Arab Allies want Israel to crush Hamas – Arab autocrats, who need Israel far more than Israel needs them, desire a confident Israel to crush its enemies, not a craven country that bends to terrorists” van 27 mei 2019 op de site van Arutz Sheva

♦ brabosh.com