De Messiaans-Joodse beweging staat voor vele uitdagingen. Er zijn veel fundamentele accenten die voortdurend in stand moeten worden gehouden: de nadruk op de oproep tot het Joodse leven en de plaats van de Torah in het Nieuwe Verbond. Maar ook de juiste kritische en Bijbelse evaluatie van het Rabbijnse Jodendom door het absolute gezag van de Schrift. Verder: het belang van de kracht van de Geest bij het winnen van ons volk voor de Messias, het opvoeden van jonge leiders voor de volgende generatie en meer.
Door Daniel Juster
Ik geloof echter dat de grootste en belangrijkste fundamentele uitdaging van onze beweging het behoud van de centrale plaats van Jesjoea en Zijn dood en opstanding in onze aanbidding en prediking, is.
Waarom is het moeilijk om een gerichtheid op het centraal stellen van Jesjoea te behouden?
De Messiaans-Joodse beweging probeert zich meestal te identificeren met die aspecten van het Joodse erfgoed die goed zijn. Er is veel dat Bijbels is in het Joodse erfgoed. Dit erfgoed komt natuurlijk voort uit de Hebreeuwse Schrift, en niet uit de Nieuwe Verbondsgeschriften. Men kan het Joodse erfgoed zo benadrukken dat de centrale accenten van het Nieuwe Verbond verloren gaan in onze verering en prediking. Bovendien heeft het Messiasbelijdende Jodendom nog geen traditie van aanbiddingsliederen ontwikkeld met een diepgang van inhoud die de realiteit van het Nieuwe Verbond uitdrukt. We hebben zo’n traditie nodig, die op een Joodse manier tot uitdrukking komt.
Bovendien is er in de Joodse religieuze gemeenschap een enorme oppositie tegen onze fundamentele Nieuwe Verbondsovertuigingen. Omwille van de verenigbaarheid/samenhang met het Jodendom en om de potentiële Joodse bezoeker gerust te stellen, worden de kernpunten van het Nieuwe Verbond soms afgezwakt (zelfs onbewust). Ze worden namelijk gezien als een afhouder voor Joodse mensen die de Messias niet kennen. Dit levert een dienst op die ik ‘Jesjoea-light’ zou willen noemen. Ik geloof dat dit een grote fout is.
De centrale plaats van Jesjoea en Zijn dood en opstanding in de geschriften van Paulus en de Evangeliën: ‘opdat ik Hem mag kennen, en de kracht van Zijn opstanding en de gemeenschap met Zijn lijden, doordat ik aan Zijn dood gelijkvormig word, om hoe dan ook te komen tot de opstanding van de doden.’
Dit werd Paulus’ centrale levensfocus. De centrale plaats van Jesjoea’s dood en opstanding is de alomtegenwoordige nadruk in de Schrift van het Nieuwe Verbond en de meest volledige openbaring van Gods liefde. Een lijdende liefde, die verder gaat dan alles wat we voordien hadden kunnen bedenken. Alle Evangeliën benadrukken Zijn lijden meer dan enig ander aspect van het leven en de bediening van Jesjoea. Het is in onze omarming van de gekruisigde Heer dat we de vergeving van de zonde en de transformatie van de innerlijke mens vinden. De theologie van Paulus is heel duidelijk dat het verkrijgen van macht en overwinning over de zonde alleen gevonden kan worden in identificatie met onze gekruisigde Heer. Dit is een voortdurend aandachtspunt voor ons geloof.
In tegenstelling tot wat sommigen denken, is een concentratie op de kracht van de kruisiging niet treurig. Zij die de tragedies en het leed dat dit leven kan brengen hebben ervaren, weten dat alleen deze focus in de kracht van de Geest voldoende troost biedt. Maar zonder de opstanding zouden we de betekenis van het kruis en Jesjoea’s overwinning niet kennen. We zijn herrezen tot een nieuw leven. De toegang tot het leven van het Koninkrijk is door het kruis en de opstanding. We worden samen met Hem gekruisigd (Galaten 2:20) en samen met Hem opgewekt tot een nieuw leven (Romeinen 6:11).
Deze realiteit is zo ontzagwekkend dat de dood en opstanding van Jesjoea de Pesach-Exodus herdefinieert/herschrijft als een verlossingsparadigma. Het vervangt het echter niet; we vieren nog steeds het Pesach en onze bevrijding uit Egypte, maar het Middelpunt is Jesjoea.
Kracht voor effectiviteit
Onze kracht en effectiviteit is afhankelijk van Jesjoea’s dood en opstanding. In Johannes 5 legt Jesjoea uit dat de Vader blij is dat we de Zoon eren zoals we de Vader eren. Dit is verbazingwekkend en zo belangrijk. Sommige stromen van christelijke vroomheid hebben prachtig werk verricht om deze realiteit te benadrukken: de grote liturgie van het avondmaal in de historische kerken, de grote hymnologie van de Reformatie, de nadruk van de Moravische beweging op de gekruisigde Jesjoea als basis voor onze liefde en toewijding, en tenslotte de hymnologie van Charles Wesley. Deze tonen allemaal een diepgang en begrip dat prachtig is voor onze reflectie/bezinning. De effectiviteit van deze bewegingen is deels te danken aan deze nadruk.
In veel Messiaans-Joodse diensten (en mag ik daar nog veel hedendaagse christelijke aanbidding aan toevoegen) is er echter weinig van deze diepgang. Onze hedendaagse aanbidding bestaat grotendeels uit liederen die weinig zeggen over wat Jesjoea deed. We mogen dan wel zingen: ‘Ik hou van U, Jesjoea’, maar we vertellen niet goed het verhaal van wat Hij deed en waarom we van Hem houden. Zijn lijdende liefde is niet de nadruk van veel van de hedendaagse aanbidding in het algemeen. Ik geloof dat we zonder deze nadruk in onze prediking en aanbidding minder verandering in ons volk zullen zien, minder toewijding en minder aanwezigheid en kracht van de Geest. Bovendien zal ons uitreiken naar ons volk eronder lijden. De kracht van Gods zalving is belangrijker dan het niet beledigen van ons volk. We maken ruimte voor Gods zalving (individueel en gezamenlijk) als we de hoogste prioriteit geven aan Jesjoea’s dood en opstanding (Filippenzen 3:10).
De oplossing
De nieuwe Verbondschriften bevatten een aantal liturgische of aanbiddingspassages. Bijvoorbeeld, Filippenzen 2:6-11, Hebreeën 1:5-13, Paulus’ geloofsbelijdenis in I Korintiërs 15:3-5 en verschillende passages in het boek Openbaring. Wanneer het Sh’ma gezongen wordt (‘Hoor O Israël, de Heere onze God, de Heere is Eén) moeten we erkennen dat dit een basisbelijdenis van geloof is. We kunnen geen nieuw verbond zijn, tenzij we ook onze belijdenis van wat we geloven over Jesjoea toevoegen. Materiaal uit het Nieuw Verbond moet deel uitmaken van een gestandaardiseerde liturgie voor hen die zo’n liturgie hebben.
Het Nieuwe Verbond kan de basis zijn voor het schrijven van vele Messiaans-Joodse liederen over Jesjoea, wat Hij heeft gedaan en onze overwinning in Hem. Passage na passage kan een basis zijn voor het schrijven van liederen.
We kunnen geen authentieke Nieuwe Verbondsbeweging zijn, tenzij onze aanbidding en leer deze cruciale toon van aandacht voor de gekruisigde en verrezen Heer hebben. Ik ben er zeker van dat sommige lezers in de grotere kerkelijke wereld ook zullen merken dat deze waarheid voor hen van groot belang is. Moge God ons zo leiden naar de heerlijkheid in het kruis van de Messias.
Daniel Juster is oprichter en directeur van het Tikkun netwerk van gemeenten en is sinds 1972 werkzaam in de Messiaans-Joodse beweging.
Dit bericht verscheen voor het eerst op de website van Israel today.
Wees de eerste die reageert op "Jesjoea en de Messiaanse Joden"