Massale honger in Gaza? Een hedendaags bloedsprookje

Ariel Kahana: De regering-Biden liegt willens en wetens over de situatie in Gaza en herhaalt daarmee het bloedsprookje over ‘honger’ en ‘genocide’. Israël zwijgt, maar veel Amerikaanse Joden overwegen voor het eerst de Democratische Partij te verlaten.

Getelde vrachtwagens
De hoeveelheden voedsel die Israël naar Gaza brengt zijn enorm, veel meer dan het nodig heeft, en de Amerikanen weten dit tot in het kleinste detail. Maandenlang wordt er elke avond om 20.00 uur een vergadering gehouden met deelname van vertegenwoordigers van Israël, de Verenigde Staten, de Verenigde Naties en Egypte, waar dagelijks verslag wordt uitgebracht over de humanitaire situatie in Gaza.
Namens Israël nemen vertegenwoordigers van de coördinator van regeringsoperaties in Judea, Samaria en Gaza deel aan de bijeenkomst. De Amerikanen worden vertegenwoordigd door de speciale gezant voor humanitaire zaken in Gaza, ambassadeur David Sutherfield. Samen tellen ze hoeveel vrachtwagens zijn geïnspecteerd en de Gazastrook zijn binnengekomen, hoeveel vrachtwagens hun inhoud erin hebben uitgeladen en hoeveel niet, en hoe hongerig de mensen in Gaza zijn.

Nou, verrassing: dat doen ze niet (honger lijden). Hier zijn de hoogtepunten van de gegevens, zoals gepresenteerd aan de Amerikanen door het Israëlische leger:

Genoeg te eten en te drinken

• 21 bakkerijen zijn actief in het zuiden van de Gazastrook en in het centrum ervan, en nog drie in het noorden. Ze bakken miljoenen pita’s per dag.
• De hoeveelheid water die in de Gazastrook wordt geproduceerd bedraagt ruim 20 liter drink- en kookwater per persoon per dag.
• Er werden 3.350 coördinaten – 83% van de verzoeken – gedaan tussen de IDF en de hulporganisaties om de hulp binnen te halen (in tegenstelling tot de bewering van de organisaties dat er geen sprake was van een dergelijke coördinatie).
• Tot nu toe zijn bijna 19.000 hulpvrachtwagens de Gazastrook binnengekomen, met daarin 350.000 ton humanitaire hulp en 250.000 ton voedsel.
• Sinds het begin van de oorlog zijn er in totaal 22.763 vrachtwagens met een totaal van ongeveer 428.710 ton binnengekomen, waarvan de meeste voedsel brachten.

“Er is geen tekort aan voedsel in Gaza, en dat is ook niet het geval geweest”, zegt een Israëlische bron die op de hoogte is van de details. “De winkels liggen vol, de markten barsten van de goederen. Fruit, groenten, shoarma, pitabroodjes, er is van alles. Dat zie je ook op de foto’s. Weet jij waarom de karavanen die binnenkomen niet meer worden geplunderd? Omdat daar geen tekort is. De hoeveelheden die binnenkomen zijn normaal, dus er is geen reden om het over te nemen. Er ontbreekt niets aan de vrachtwagens.”

Eindeloze eisen
Deze situatie is goed bekend bij de officiële Amerikaanse vertegenwoordigers. Niettemin belasten ze het Israëlische systeem gek met eindeloze eisen. President Biden eiste persoonlijk dat Netanyahu de haven van Ashdod zou heropenen voor bevoorrading van Gaza, en de toegang van goederen uit het noorden van de Gazastrook zou toestaan.

Hij rechtvaardigde dit door te beweren dat Israël honderd vrachtwagens per dag de Strip in brengt, ook al weet hij – of in ieder geval zijn volk – dat zelfs op de dunste dagen hun aantal minstens het dubbele was. Bovendien weet iedereen die zich met deze kwestie bezighoudt, inclusief de internationale autoriteiten, dat Israël veel meer binnenbrengt dan Gaza kan absorberen. Wekenlang staan er lange rijen vrachtwagens aan de Gaza-kant van de grensovergang Kerem Shalom, omdat er niemand is om de inhoud ervan te ontvangen en te distribueren. Dit is de enige kritiek die de Israëli’s op verfijnde wijze publiekelijk en officieel willen uiten.

De coördinator van het Israëlische leger, generaal-majoor Rasan Alian, publiceerde vorige week een ongebruikelijke aankondiging waarin hij zei: “We hebben de openingstijden verlengd en inspectiemaatregelen toegevoegd. De logistieke hiaten voor de inzameling en distributie van de hulp bewijzen dat dat Israël geen knelpunt is in alles wat verband houdt met het verlenen van humanitaire hulp. De VN moeten het werk uitvoeren dat hen is toevertrouwd, en dat doen zoals vereist. Het gebrek aan capaciteiten van de VN schaadt feitelijk de humanitaire inspanningen onder leiding van Israël.

De terugkeer van het bloedsprookje
Deze dingen zijn slechts het topje van de ijsberg van wat de functionarissen die zich bezighouden met hulp in de gesloten kamers denken. Er moet een grensovergang worden geopend in het noorden van de Gazastrook; het is niet nodig om de haven van Ashdod of de pier in Gaza te openen. Want er is geen tekort aan voedsel. Het dok is een waanzinnige operatie. De parachutes zijn helemaal niet nodig. Ze zijn duur, de hoeveelheden die erin zitten zijn klein en er zijn al mensen aan gestorven. Maar ze fotograferen goed, dus ga ermee door. De Amerikanen maken minister Ron Dermer 24/7 gek met al deze zaken, terwijl ze weten dat het niet nodig is. De VN in Gaza zijn niet in staat om te verdelen wat er binnenkomt. Dus waarom hebben we meer nodig?”, vraagt een onofficiële Israëlische bron die bekend is met de gegevens. De Amerikaanse druk brengt het Israëlische systeem tot het uiterste in moeilijkheden. Er zijn soldaten nodig om de enorme bevoorradingskonvooien, de werkzaamheden voor de aanleg van de pier aan de kust van Gaza, de aanleg van de nieuwe waterleiding naar de Strook en de kruising die in het noorden werd geopend.

Inspecteurs van het Ministerie van Defensie en de Crossings Authority zijn dagen en nachten bezig met het inspecteren van inhoud die naar de vijand gaat, terwijl die het zelf niet nodig heeft. Er is niets frustrerender voor hen, en ze zeggen dit tegen de agenten van Order 9, die met vindingrijkheid en originaliteit de vrachtwagens van tijd tot tijd tegenhouden. Dit zijn de praktische en directe prijzen die Israël betaalt. De schade op de lange termijn is veel erger. Want als er enige eerlijkheid zou zijn in de aanpak van de regering, zou dit de woorden van Aliyan publiekelijk bevestigen en enige verantwoordelijkheid bij de VN leggen.

Maar Biden, Blinken en hun mensen richten de pijlen van kritiek alleen op Israël. In feite keurt de regering stilzwijgend, en soms met expliciete woorden, het bloedsprookje over ‘Honger in Gaza’ goed, net zoals joden ervan werden beschuldigd matsa te bakken met het bloed van christelijke kinderen.

David Sutherfield, de Amerikaanse gezant voor humanitaire zaken en voormalig ambassadeur in verschillende landen in de regio, kent Israël al tientallen jaren. Soms nemen hij en zijn mensen deel aan de dagelijkse updatebijeenkomsten die Gaza binnenkomen. Dat wil zeggen: Sutherfield weet heel goed dat er geen tekort is in Gaza. Maar dit weerhield hem er niet van om de “American Jewish Council” (AJC) vorige week in een Zoom-briefing te vertellen dat “er een onmiddellijk risico op hongersnood bestaat voor de meeste van de 2,2 miljoen mensen in Gaza.” De cijfers zijn dat in de drie dagen daarvoor ongeveer 300 vrachtwagens per dag de strip opreden. Soortgelijke dingen worden door het ministerie van Buitenlandse Zaken gezegd in de dagelijkse briefings. Zoals gezegd weten Sutherfield, Blinken en de anderen heel goed dat er geen gevaar voor hongersnood bestond, noch voor een miljoen mensen, noch voor één persoon. (…) Toch is de officiële en niet toevallige boodschap “gevaar voor onmiddellijke hongersnood”.

De goedkeuring door de regering van de ‘hongersnood’-leugen is wind in de rugen van de anti-Israëlische propagandamachine, die al maanden de ‘genocide in Gaza’-leugen verspreidt. Hier is een voorbeeld van hoe de methode werkt. “Waarom gebruikte u in uw toespraak voor het Congres de term ‘ontvouwende genocide?’” vroeg gastheer Stephen Colbert aan Alexandria Ocasio-Cortez (AOC), lid van het Huis van Afgevaardigden, tijdens een populaire show. Zijn vraag was niet onschuldig, maar AOC liet geen kans onbenut. “We stonden op de rand van massale hongersnood, die zonder onderscheid bijna een miljoen volwassenen, onschuldige mensen, mannen, vrouwen en kinderen het leven zou hebben gekost”, zei ze met een gekweld gezicht naar de camera. Met andere woorden: de ‘uithongering’ waar de regering over spreekt, wordt door de professionele Israël-haters onmiddellijk vertaald in ‘genocide’. AOC wordt nog steeds als gematigd beschouwd. Degenen die ‘mensenrechtenorganisaties’ worden genoemd, zoals Amnesty, spreken specifiek over ‘200 dagen gevaar voor genocide en hongersnood in Gaza’. Massa’s pro-Hamas-demonstranten in de VS hebben deze verdraaide bewoording niet nodig. Ze roepen bij elke gelegenheid ‘genocide’, ook in de toespraken van Biden. Als hij over de feiten twittert, waarom zouden zij dat dan niet doen? ‘

De retoriek van Sutherfield en anderen is weerzinwekkend’, zegt een bron die al jaren actief is in de betrekkingen tussen Israël en de VS. ‘De enige verklaring voor de kloof tussen wat ze weten en wat ze zeggen, moet van politieke aard zijn. Er zijn verkiezingen, Michigan speelt mee, dus ze zeggen wat de kiezers graag willen horen. Je ziet trouwens dat het feitelijke beleid niet verandert.” Een andere bron verduidelijkt: “Je ziet dat het begint bij de president. Hij neemt geen blad voor de mond. In directe gesprekken met de Amerikanen zie je dat ze goed op de hoogte zijn van de data. Wij, in de zaal, vragen ons af waar ze deze uitspraken vandaan halen. Ze weten wat er aan de hand is. Ze hebben er belang bij om niet te presenteren wat ze weten, en niet om te bevestigen wat Israël zegt. Ze hadden moeten zeggen ‘er is geen honger in Gaza, en Israël doet er alles aan om voedsel binnen te krijgen. Het knelpunt is niet Israëls schuld’, maar ze kiezen ervoor dit niet te zeggen om de Israëlische boodschap te weerspiegelen.” Doe dit? Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken heeft niet gereageerd op het verzoek van Israel Hayom.

Onrust in het Amerikaanse jodendom
Niet alleen voor de Israëli’s zijn de stemmen afkomstig van de democratische regering zeer schokkend, maar ook voor de hoofden van de Joodse gemeenschap in de VS. Dit moet bekend zijn: de hoofdstroom van het Amerikaanse jodendom is al tientallen jaren het vlees van de Democratische Partij. Dit zijn niet alleen stemcijfers van ongeveer 80% van de Joden voor deze partij, maar ook sterke financiële cijfers.

De Joden zijn voorstander van deze partij, maar ook sterke financiële steun voor de kandidaten van de partij en een grote betrokkenheid bij haar koers en waarden.

Maar deze historische alliantie is sinds de oorlog in versneld tempo aan het barsten. Er waren vroege tekenen van verandering in de relatie van de Democraten met de Joden en Israël tijdens het Obama-tijdperk – maar de uitbarsting van haat tegen Israël en de Joden in het Democratische kamp ondermijnt fundamenteel de houding van laatstgenoemde ten opzichte van de partij.

Afgelopen zaterdag richtte de hervormingsgezinde rabbijn Ami Hirsch zich in een ongekende waarschuwingstoespraak tot de leiders van de Democratische partij: “… Beschouw de Amerikaanse joden niet als vanzelfsprekend. Ik heb de afgelopen maanden met veel Amerikaanse joden gesproken, die mij verrasten met hun ongerustheid. over de ontwikkelingen binnen de Democratische Partij, en hun perceptie dat deze steeds vijandiger wordt tegenover Israël, en steeds toleranter wordt tegenover antizionisme en antisemitisme binnen haar gelederen. Wees voorzichtig! alleen afhankelijk zijn van Michigan.

Hirsch is niet de enige die een duidelijke lijn voor het democratische leiderschap markeert. De “Conferentie van Voorzitters van Joodse Organisaties”, een onpartijdige koepelorganisatie die op haar hoede is voor publieke geschillen zoals brand, besloot een standpunt in te nemen, en niet eens een terughoudend standpunt. In reactie op de oproep om Netanyahu te vervangen door Senaatsvoorzitter Chuck Schumer – zelf een Jood en die gedefinieerd kan worden als nummer drie in de Democratische Partij – schreef de conferentie het volgende: “Dit is niet het moment voor publieke kritiek, die alleen maar bedoeld om de tegenstanders van Israël te versterken en een grotere verdeeldheid te bevorderen, terwijl eenheid zo noodzakelijk is… Wat in feite echt nodig is, is de invloed van de VS om de Joodse staat in deze tijd van nood te steunen en te versterken.’

Prof. Alan Dershowitz zei ook in een interview met Ofer Hadad op News 12 dat hij voor het eerst overweegt op wie hij moet stemmen bij de presidentsverkiezingen. Rabbi Stuart Weinblatt, hoofd van de coalitie van zionistische rabbijnen en leider van de conservatieve synagoge ‘Bnei Tzedek’ in Potomac, Maryland, bevestigt in een gesprek met ‘Israel Hayom’ dat er een dramatische verandering gaande is. Maar ook voor de Joden is Trump geen spannend alternatief. ‘Sinds de dagen van president Roosevelt, halverwege de vorige eeuw, heeft het Amerikaanse jodendom het gevoel gehad dat de Democratische Partij haar natuurlijke thuis is. Nu is er iets aan het veranderen. Biden loopt het gevaar op veel plaatsen de Joodse steun te verliezen vanwege zijn houding tegenover Israël. Het is waar dat het zijn praktische beleid is om Israël te steunen door munitie over te dragen, enzovoort, maar de manier waarop hij en zijn volk spreken is een opening voor de Israëlhaters, ze staan mensen toe heel hard te spreken, en deze woorden hebben betekenis.

Weinblatt, die al tientallen jaren centraal staat in de activiteiten van de Joodse gemeenschap, benadrukt terecht dat velen binnen de Democratische Partij Israël steunen. Maar volgens hem is dit de grootste crisis tussen het Joodse establishment en de partij. mensen aarzelen over wie ze moeten stemmen, en dit is de grootste aarzeling onder de Joden die ik me ooit herinner. Er is een probleem dat ze niet enthousiast zijn over het stemmen op Trump, vanwege zijn persoonlijke achtergrond en de angst voor hoe hij zich in zijn tweede termijn tegenover Israël zal gedragen. Velen zouden graag een derde kandidaat willen, als dat mogelijk was. Maar de verkiezingen komen.

Ariel Kahana op X