Weduwe kibboets hielp Gazanen, maar herkenden hen in de de terreurvideo’s

IsraëlNieuws.nl schrijft: Sigal is de weduwe van Arik. Arik was de veiligheidsofficier van kibboets Be’eri, nabij Gaza. Een van de kibboetsiem die op 7 oktober 2023 werd aangevallen tijdens de pogrom van Hamas.
Arik was het eerste slachtoffer van die zwarte dag: om 7:02 uur was hij al doodgeschoten door de terroristen.

Vandaag is het dodenherdenking in Israël. Wij hebben tweemaal per jaar dodenherdenking, maar daar kom ik later op terug.

Gister sprak ik met Sigal, die ik al jaren ken. Dit is haar verhaal:
“Ik leerde Arik 23 jaar geleden kennen. We zagen elkaar bij een bioscoop. Hij kwam op me af en vroeg hoe ik mijn leven over 10 jaar zag. Mijn antwoord was dat ik 6 kinderen zag, die allemaal op hem lijken. Sindsdien zijn we samen. 4 kinderen hebben we.

“Ik ben niet boos. Ik ben treurig. Ik beschuldig niemand van wat er gebeurd is. Op 7 oktober kregen we een telefoontje om half zeven, dat er terroristen in de kibboets waren. Ik geloofde het niet, maar Arik stond op, pakte zijn wapens en reed met de auto weg. Om half zeven was ik een getrouwde vrouw, twee minuten na zeven was ik een weduwe.

Arik reed naar het wapendepot van de kibboets. Hij zag daar veel mannen in uniform en dacht waarschijnlijk dat het soldaten waren. Het waren terroristen en ze openden vuur op hem, terwijl hij in de wagen zat. Meer dan veertig kogels werden in zijn dode lichaam gevonden. Ik wist dat op dat moment nog niet.

“Met mijn dochter van veertien verborg ik me in onze schuilkamer.” De deur van die kamer heeft geen slot. Wie had kunnen denken dat we een slot op die deur moesten hebben? 17 uur verborgen we ons in die kamer, terwijl we de schoten en ontploffingen buiten konden horen. Ik hield de deurknop 6 uur lang vast, maar viel toen flauw. Mijn dochter schreeuwde van angst. Ik kwam bij en samen hingen we aan die deurknop. Terroristen probeerden de deur te openen. Misschien werden ze afgeleid, misschien wilden ze ergens anders heen, maar ze verdwenen na een paar minuten.

“Het leger kwam tegen middernacht pas bij ons.” Uitgeput en huilend vielen we in de armen van de soldaten. Buiten stond alles in brand: huizen, wagens… Er lagen tientallen lijken in de omgeving… Onze zoon kwam naar me toe, omhelsde me en vertelde dat Papa dood was. Ik viel flauw en werd pas een paar uur later weer wakker.

“Arik en ik waren actief voor de Gazanen: we verzorgden werk, sommigen namen af en toe hun kinderen mee naar de kibboets.” We dachten aan een betere toekomst te werken. Na het zien van de vele video’s heb ik de meeste Gazanen, die in de kibboets werk hadden gevonden, kunnen herkennen. Enkelen hadden video’s gemaakt van wat ze anderen in de kibboets hebben aangedaan. Ik heb onze kinderen verboden die beelden te zien.

“Onze kibboets telt nu 250 wezen. 250 kinderen die hun ouders verloren hebben. Ouders, die werkplaatsen creëerden voor Gazanen. Die voedselpakketten regelden voor ze. Die zieke Gazanen naar ziekenhuizen in Israël brachten – op onze rekening – omdat we buren zijn. Omdat we dachten dat we aan een betere toekomst bezig waren. Voor de Gazanen zowel als voor ons. Die droom is voorbij en het werd een nachtmerrie.

“Op dit moment woon ik niet in de kibboets, die is afgesloten door het leger, maar ik ga terug zo snel als ik kan, want daar is ons huis. Hoewel volledig afgebrand, ga ik dat huis weer opbouwen. We gaan terug en gaan de scherven oprapen. Nee, er is geen andere plaats en er is geen ander land voor ons. Arik ligt begraven in een andere kibboets, maar we zullen hem opnieuw begraven in onze kibboets zodra het kan, zodra het veilig is.”

Israël heeft tweemaal per jaar dodenherdenking: eenmaal voor de gevallenen in de strijd om ons land, eenmaal om de slachtoffers van de Holocaust te herdenken. Tweemaal per jaar dodenherdenking: eenmaal herdenken we aan wat het kost om dit land te behouden, eenmaal herdenken we wat het kost als dit land niet bestaat.