De Feesten vieren of niet?

Een rode draad in het boek Wake Up! is dat de Bijbelse feesten al vanaf het begin Christus centraal stelden en dat vandaag nog steeds doen.

Door Arno Lamm en Emile-Andre Vanbeckevoort

Toch blijken veel christenen op zijn minst te moeten wennen aan de gedachte dat deze feesten ook voor christenen betekenis hebben, terwijl anderen hardnekkig vasthouden aan de gedachte dat het alleen “Joodse Feesten” zijn. We zullen de verschillende argumenten wegen en hopen een bijdrage te leveren aan de toenadering. Wij denken dat we elk onderzoek of de Bijbelse feesten voor christenen wel of geen toepassing hebben, het best kunnen laten beginnen met de vraag of die feesten ook Nieuwe Verbondsbetekenis hebben?

De betekenis van elk van deze feesten was in het Oude Testament nog een schaduw. Sinds het sterven en de opstanding van Jezus Christus is de bedekking weggenomen en zien we de werkelijkheid in Hem. Vanaf het moment dat die werkelijkheid in Jezus Christus zichtbaar werd, werd aan de gelovigen geopenbaard waar de schaduwen al die eeuwen op hadden gewezen. Het boek Wake Up! gaat daar gedetailleerd op in. Maar de schaduwen bleven een onlosmakelijke eenheid vormen met de werkelijkheid.

Als we onbevangen deze oudtestamentische schaduwen naast de werkelijkheid in Christus leggen, dan begrijpen we ook dat de nieuwe verbondsbetekenis van deze feesten voor messiaanse gelovigen uit de Joden én heidenen zonder meer van toepassing is en dat de schaduwen zelfs van groot belang zijn om de werkelijkheid van Zijn reddingsplan vollediger en in goede volgorde te begrijpen. Dat is het Bijbelse antwoord op de eerdere vraag.

Maar de kerk heeft aan deze schaduwen door de eeuwen nauwelijks houvast gevonden omdat ze al vroeg als “te Joods” werden bestempeld en dat is nagenoeg onveranderd gebleven. Tot op vandaag lees je regelmatig dat christelijke theologen de feesten blijven betitelen als “louter Joodse Feesten” waardoor ze er (niet altijd bewust) een bepaalde theologische lading aan mee geven.

Zo is er een hardnekkig theologisch idee dat Gods feesten behoren tot de ‘dagen, maanden, vaste tijden en jaren’ waarover Paulus zou schrijven dat christenen zich daar niet over moeten laten oordelen, omdat de werkelijkheid in Christus is. Daarbij wordt dan niet beseft dat Paulus tegen de gelovigen in Kolosse en Galatië speciaal spreekt over feesten en dagen in de context van armelijke en zwakke wereldgeesten en dat het in die context dus gaat over heidense dagen en tijden!

Gelukkig zijn er steeds meer gelovigen in Christus die de Nieuwe Verbondsbetekenis van Gods feesten gaan herontdekken en die beseffen dat deze feesten, vanwege hun cruciale betekenis, niet alleen maar tot het Oude Verbond beperkt kunnen blijven. Christenen die dus stellen dat het vieren van de “Joodse” feesten, met name door het concreet uitwandelen van de betekenis van deze feesten in hartsgesteldheid en discipelschap, een terugkeer naar het Judaïsme zou zijn, zien de centraliteit van Christus in deze feesten en daarmee ook hun diepe Nieuwe Verbondsbetekenis over het hoofd. Christus is immers de belichaming van die feesten.

Lees hier een uitgebreide studie van de auteurs Arno Lamm en Emile-Andre Vanbeckevoort van Wake Up!.