Mirjam en het water

Soms, net voor ze in slaap valt, ziet ze weer het kistje tussen het riet. Zacht klotst het water tegen de wanden, zoekend naar een kiertje waar het zich door naar binnen kan wurmen. Even daarvoor had haar moeder voorzichtig haar broertje in het kistje gelegd. Zijn brede lach had haar verteld dat hij geen idee had van wat er gebeurde.

Moeder had zijn buikje gestreeld en gelukkig was hij snel in slaap gevallen. Daarna had ze met omfloerste stem een laatste zegen uitgesproken. Toen ze het deksel op het kistje wilde doen, had Mirjam haar geholpen, want haar trillende handen deden niet wat ze wilde. De wanhoop in moeders donkere ogen, toen ze Mirjam op het hart had gedrukt om bij het kistje te blijven, zal ze nooit vergeten. Mirjams voet sliep al een tijdje en ze was allang uitgespeeld met een stengel van een papyrus toen de vrouw kwam.

Jaren later, als ze al oud geworden is en ontdekt heeft dat het leven nog steeds verrassingen voor haar heeft, staat Mirjam weer aan een oever. Even denkt ze aan het kistje dat haar broer gered heeft. Ook deze keer heeft de Eeuwige hen laten winnen van het water. Nu houdt de donkere zee alle schijn op en doet of er niets gebeurd is. Maar de kreten van paarden en mensen die verdrinken in de golven galmen na in haar oren en het opgedroogde angstzweet maakt dat haar tuniek aan haar rug kleeft.

Ook het water van de Rietzee zal ze nooit vergeten, dat weet ze nu al. Haar broer die zijn staf in het water had gezet. Daarna de plotseling krachtige oostenwind, gestuurd door de Eeuwige, die haar adem had afgesneden en een pad had gemaakt door de zee. Om haar heen hoort ze vreugdegeluiden en aarzelend begint haar hart mee te jubelen. Als Mozes begint te zingen en de Israëlieten hem bijvallen, komt de vreugde pas echt binnen en ze haalt haar tamboerijn tevoorschijn.

Profetes

Mirjam, de profetes, de zuster van Aäron, nam een tamboerijn in haar hand, en al de vrouwen gingen achter haar aan, met tamboerijnen en in reidans (Exodus 15:20).

Maandagavond begint Pesach. Het feest van bevrijding. Opmerkelijk is dat vrouwen de hoofdrol spelen aan het begin en het einde van het verhaal over de bevrijding van Israël uit Egypte. Aan het begin waren dat bijvoorbeeld de vroedvrouwen Sifra en Pua, de moeder van Mozes, Jochebed en Mozes’ zus.

Hier wordt Mirjam niet bij naam genoemd, net als de moeder. Pas in Exodus 15:20 lezen we voor het eerst ‘Mirjam’. Bijzonder is dat ze meteen de titel profetes krijgt. Dit is de eerste keer in de Bijbel dat een vrouw deze titel krijgt. Dit stukje in Exodus vormt het laatste deel van het verhaal van de uittocht. Met de Israëlieten zingt Mozes een lied voor de Eeuwige die hen bevrijd heeft.

Loflied

Daarna komt Mirjam in actie . Ze pakt haar tamboerijn en gaat de vrouwen van Israël voor in reidans. Ze gaat door met zingen, een loflied voor de Eeuwige. De God van Israël is zo groot en zo geweldig dat het gewoon moet doorgaan! Eeuwen later volgt Maria (de Griekse naam voor Mirjam) haar voorbeeld.

En met haar begint weer een nieuw verhaal over bevrijding.
Chag sameach!

Girls in Trouble Music heeft een lied geschreven en gecomponeerd over Mirjam. Het heet ‘Snow/Scorpions and Spiders’.