Het standpunt over Israël van de nieuwe Britse premier

Als christen die gelooft in Gods grote eeuwige doelen voor Israël, zoals die in de Bijbel staan beschreven, juich ik de keuze toe van Boris Johnson als nieuwe premier van Groot-Brittannië. En ik zal voor hem bidden; hij heeft het zeker nodig.

Hij heeft krachtige steun voor de Joodse Staat aangegeven – in schril contrast met de boodschap van de officiële oppositie – door zichzelf te typeren als een ‘gepassioneerde zionist’ die nog niet door wilde paarden zou worden weerhouden om Israël als Britse premier te bezoeken.

Maar er zijn andere factoren die reden tot bezorgdheid geven, niet in de laatste plaats de ongekende verhuizing naar Downingstreet nr. 10 van een premier die zich er samen met zijn vriendin vestigt – nauwelijks een geschikt rolmodel voor het gezinsleven in een land, dat al wordt geteisterd door grote problemen op dit gebied.

Ik werd enthousiast over hem toen hij voor het eerst op het politieke toneel verscheen in zijn joviale, ‘kunnen we doen’-stijl, en ik ben vooral bemoedigd door zijn ogenschijnlijk ondubbelzinnige retoriek over de Brexit – altijd op de belangrijke basis van het terugwinnen van onze nationale soevereiniteit. Het is het geknoei rond deze kwestie die veel van de verdeeldheid in het land heeft veroorzaakt.

En ik hoop dat zijn no-nonsense houding ten opzichte van Europa wordt uitgebreid tot bredere horizonten om irrationele regimes zoals Iran beter aan te pakken. Dit zal ongetwijfeld een van zijn grote beproevingen worden met betrekking tot de olietanker-crisis.

We zijn al te lang besmet en verzwakt als een gemakkelijk doelwit, gezien onze voortdurende verzoening (‘appeasement ‘) van dictators in de afgelopen eeuw – eerst de Arabieren, toen de nazi’s (Chamberlain!) en nu Iran.

Menselijk gesproken lijkt Boris al jaren de beste kandidaat, die in staat is om het tij te keren van de Britse neiging tot vriendjespolitiek met dictators. Maar nogmaals, hij zal onze gebeden voor wijsheid, kracht en gezag nodig hebben om resultaten te boeken. En als iemand die er van houdt dat men van hem houdt en het haat om gehaat te worden – ongetwijfeld de gevolgen van een onzekere jeugd – is dit duidelijk geen garantie.

Als een luchthartig terzijde, zij het een beetje verontrustend: ik heb de afgelopen dagen drie keer gelezen over zijn jeugdambitie om ‘koning van de wereld’ te worden, de beruchte rol die de zogeheten Antichrist in de laatste dagen voor de wederkomst van Christus speelt.

Maar de Londenaren verzekeren mij dat hij als burgemeester van die grote stad uitstekend heeft gepresteerd, behalve in het geval van de bussen met reclameborden voor de homoseksuele levenswijze, toen hij klaarblijkelijk tussenbeide kwam om te verhinderen dat de christenen met een eigen reclamecampagne zouden reageerden.

Ik ken Boris niet, maar ik heb diverse leden van zijn geweldige familie ontmoet, waaronder zijn vader Stanley, die ik op de radio hoorde suggereren dat de aanpak van de klimaatverandering voor zijn zoon een nog groter probleem zou zijn dan de Brexit.

Maar dit zou zo’n afleiding van de werkelijkheid zijn. Ik vernam dat de minister van Onderwijs Damian Hinds de leerlingen aanmoedigt om ouders er op aan te spreken dat zij bij de schoolpoorten hun automotoren laten draaien, gezien de negatieve effecten van de dampen op kinderen. Hoewel ik Johnson’s algemeen optimisme toejuich, moet hij zich distantiëren van dit soort politiek correcte onzin als hij de echte wereld wil beïnvloeden.

Israël is ook geïnfecteerd door de goddeloze culturele veranderingen die het Westen hebben overspoeld, maar dit zijn slechts tekenen van een komend oordeel over zulke zonde en wetteloosheid, zoals het toenemende geweld dat voorafging aan de grote overstroming, waardoor alleen de rechtvaardige Noach en zijn familie werden gered. (Genesis 6:11)

Op een zeker moment zullen mensen zoals Boris aan God verantwoording moeten afleggen voor hun daden (2 Kor 5.10) die meer gebaseerd zijn op geloof dan op menselijke wijsheid. Ik heb het er niet over het alleen maar instemmen met een geloofsbelijdenis, zoals hij misschien al vele malen heeft gedaan in de schoolkapel van Eton, maar het erkennen van Jezus als Heer en Redder, en nederig de knie buigen voor de Lijdende Knecht, die spoedig zal terugkeren als Koning der Koningen en Heer der Heren.

Het gaat om nederigheid. Hoewel hij God was, werd Jezus mens en vernederde zichzelf, zelfs tot de dood aan een wrede executiepaal. Boris zou het voorbeeld van onze [Britse] Koningin moeten volgen door de ontzagwekkende autoriteit en macht te erkennen van iemand die veel groter is dan zij. De belangrijkste beslissing die de nieuwe premier ooit zal nemen is of hij de knie al dan niet voor Christus als zijn verlosser en Heer buigt!

– – – – –

Bronvermelding
Datum:   27-07-2019
Auteur:   Charles Gardner
Beeld:     Kobi Gideon/GPO
Website: http://www.israeltoday.nl

– – – – –