Eerste aanval Iran afgeslagen – zeker toch een Godswonder

Geloven in de Goddelijke wil – N. Rager.
Dit artikel verscheen eerder in Israël Aktueel 

De verachtelijke Iraanse aanval op Israël (13-14 april) was bedoeld om grote delen van onze bevolking te vernietigen.

Honderden dodelijke drones en krachtige raketten met 60 ton explosieven waren bedoeld om legerbases, huizen, fabrieken, scholen en synagogen te vernietigen, waarbij duizenden doden zouden vallen.
Daarbij waren de raketten en drones ook nog eens gericht op Jeruzalem en de Al-Aqsamoskee. Dat was geen vergissing.
Door deze raketten te vernietigen, voorkwam Israël dat wat volgens de moslims een van hun heiligste heiligdommen is, zou worden vernietigd.

En toch, net als bij de gruweldaden van 7 oktober, verontschuldigt Iran zich niet. Men is er trots op en publiceert overal foto’s. Dat hun raketaanval minder dan niets heeft opgeleverd is niets minder dan een wonder.
Maar daar gaat het niet om.

Ik vraag me af of een andere plek in de wereld die zo wordt aangevallen met zo’n onmiddellijke en fanatieke regelmaat door zijn ‘vrienden’ zou worden gewaarschuwd om niet terug te vechten. Ik begrijp Amerika niet. Ja, ze hielpen ons ongeveer tachtig drones en raketten neer te halen, maar het waren er honderden.

Hadden Joe Biden en zijn ministerie van Buitenlandse Zaken hun aanhoudende eis om geen (tegen)actie te ondernemen maar op het Iraanse regime gericht vóór de raketlanceringen, in plaats van op Israël erna.

Wat denk je dat het met een hele burgerbevolking doet als ze te horen krijgen dat er honderden raketten worden gelanceerd en hun kant op komen?
Waarom denken mensen dat de aanval genegeerd moet worden omdat de raketten geen grootschalige moord en verwoesting hebben aangericht?

Er is wel degelijk iets gebeurd. De hele wereld kreeg ijzersterk bewijs van de waanzinnige genocidale bedoelingen van het Iraanse regime.

In een wereld waar rationaliteit zou regeren, zou er over de hele linie steun zijn voor een Israëlische aanval om de nucleaire capaciteiten van Iran uit te schakelen. Die steun is er niet. Waarom? Wat heeft het Westen te winnen door Israël tegen te houden? Zijn ze gewoon bang voor Iran?Daar lijkt het wel op.

Ze zijn doodsbang dat het kleine, moedige Israël – hun ‘bondgenoot’ – hun werk voor hen zou kunnen doen en Iran de verwoestende les zou leren die het zo hard nodig heeft als ‘s werelds grootste ‘terroristenkampioen’, een les waar ze zelf het lef niet voor hebben.

De pogingen om de Joodse staat te vernietigen, zijn nu gegaan van hatelijke retoriek naar grootschalige fysieke pogingen tot vernietiging waarvan 7 oktober slechts een voorproefje was.

Wat heeft dit gedaan met het volk van Israël? Uiterlijk niets.

De dag na de aanval ging ik naar een bruiloft, dronk champagne en danste. Ik was niet alleen. Honderden mensen waren daar met mij, lachend en etend. Dit is geen onverschrokkenheid of domheid.
Maar in tegenstelling tot ons volk dat vastzat in Europa zonder enige manier om zichzelf te beschermen, hebben wij nu een eigen thuisland.
Wij geloven in de Goddelijke wil die ons hier heeft gebracht en ons beschermt.

Anderen zien misschien ‘wonderen’ of geluk, wij zien onszelf als zittend in de palm van Zijn hand.

Het idee dat wat ons hier ook overkomt Zijn wil is, geeft ons allemaal een innerlijke kracht en kalmte die, denk ik, bijna onmogelijk te beschrijven is. Het moet ervaren worden.

Ons geloof leert ons dat op een dag de ogen van de wereld eindelijk geopend zullen worden voor de waarheid over het Joodse volk, dat hier is om de wereld te herinneren aan de wetten van G-d, en dat zoveel zegen brengt aan de mensheid.

Mogen we allemaal leven om die dag mee te maken.