Toen Joden in grotere aantallen naar het beloofde Land trokken leidde dat logischerwijs tot een conflict met de lokale bevolking. Volgens Ilan Pappe weet de Joodse zionistische beweging die bevolking echter steeds ver voor te blijven. Hij beschrijft dat in het boek ‘Het Israëlisch-Palestijns conflict’. Hoe doet hij dat?
Boekanalyse
Pappe, geboren in Chejfa (Haifa, Israël), is hoogleraar geschiedenis aan de universiteit van Exeter. Hij wordt gezien als een van de meest vooraanstaande Israëlische historici. Hij schreef diverse boeken, waaronder ‘De Nakba’.
Na een inleiding beschrijft hij chronologisch de conflictgeschiedenis in 15 hoofdstukken. De langste hoofdstukken gaan over de periode 1967-2000 (H11&12). Hij sluit af met conclusies en aanbevelingen en een korte literatuurlijst.
Volgens Pappe is dit boek essentieel om dit conflict te begrijpen. Hij plaatst het begin van het conflict in 1882 toen de eerste zionisten aankwamen in Ottomaans Palestina. Volgens hem is het conflict inmiddels een onontwarbare kluwen, een puzzel geworden. Zijn boek is dan ook slechts een poging het te verklaren.
Antizionistisch
Pappe legt alle schuld van het conflict bij Joodse zionisten die van begin tot vandaag erop uit zouden zijn om de inwoners die er bij hun komst woonden het Land te ontnemen. Het is opmerkelijk dat hij de oorsprong van zionisme legt bij Europese evangelische christenen in de 16de eeuw. Vandaar dat tegenwoordig ook veel van dat soort christenen het steevast zouden steunen.
Zionisten zouden zich schuldig maken aan vestigingskolonialisme, waarbij ze overtuigd zijn dat ze een voorpost van het westen in een vijandige Arabische wereld moeten grondvesten en handhaven. Laten bloeien van Joodse welvaart zou het dominante doel zijn en alles wat dat belemmert moet dan weggenomen worden. Buitenproportioneel geweld, verdrijving en moord zouden daarvoor toegestaan zijn.
Evaluatie
In dit boek beschrijft Pappe het conflict vanuit nieuwe, populaire linkse verwijten, zoals genocide, misdaden tegen de menselijkheid en kolonialisme. Alleen Joodse zionisten worden hiervan beschuldigd en de Britten medeschuldig. Misdaden van de Palestijnen worden vergoelijkt en hij roept zelfs op tot solidariteit. Dat geeft een verwrongen, ongebalanceerde weergave van het conflict. Een historicus onwaardig.
Daarnaast gebruikt hij de verouderde benaming ‘Palestijnen’ die sterk nostalgisch verlangen uitdrukt. Pappe beperkt de betekenis ook. Het zou alleen van toepassing zijn op Arabieren, terwijl eertijds alle inwoners (bijvoorbeeld ook Joden) zo werden genoemd. Maar ook tegenwoordig hebben ‘Palestijnen’ een heel diverse etnische achtergrond en niet allemaal ‘roots’ in het Land.
Kortom, Pappe laat politiek-juridische en etnisch-sociologische zaken in zijn geschiedschrijving domineren. Dat is ongepast voor een historicus. Elke wetenschapper hoort zich te beperken tot diens eigen vakgebied. Als er toch andere vakgebieden bijgehaald worden, dan is het opmerkelijk dat religie is genegeerd.
Hij wijst overigens terecht op ernstige problemen binnen de Israëlische samenleving, zoals achterstellen van niet-westerse Joden, de groeide kloof tussen links en rechts, racisme en de corruptie en schandalen van leidslieden.
Dit boek heeft geen zoekregister en een afkortingenlijst had handig geweest.
Pappe, I., Het Israëlisch-Palestijnse conflict. Een korte geschiedenis. 2024, Omniboek, Utrecht, 128 pagina’s, € 19,99, ISBN: 9789401920766.
Wees de eerste die reageert op "Zionisme zou misdadig zijn"