Loofhuttenfeest: toen, thans en in de toekomst

• Toen God in de woestijn aan Israël Zijn feesttijden (Lev 23) bekendmaakte, werd er een nieuw feest geopenbaard, dat geen viering van een historische gebeurtenis was. Het Loofhuttenfeest, ‘een altoosdurende inzetting’.

In Leviticus 23 somt God de feesttijden des Heren op en laat de dan reeds historische feesten, de sabbatdag (schepping, Gen 1-2), Pascha (redding van de tiende plaag, Ex 12), Ongezuurde Broden (uittocht, Ex 12-15) en Pinksteren (wetgeving op Horeb, Ex 20), volgen door de profetische feesten van Bazuinendag / Rosh HaShanah (de wederkomst, Opb 19), de Grote Verzoendag (Satans verbanning, Opb 20:1-3), het Loofhuttenfeest (Gods komende Vrederijk, Opb 20, Jes 2, 11, etc.) en de Achtste Dag (het nieuwe Jeruzalem, Opb 21-22).

Het Loofhuttenfeest was nieuw en het Feest was zonder dat er historisch iets te vieren viel. Het was oorspronkelijk bedoeld als een agrarisch Feest, het Feest der Inzameling (Ex 23:16; 34:22). Voorts werd het een gedenken van de 40 jaar dat Israël in Tenten woonde in de woestijn en profetisch werd het ook het Feest dat de rust  van het Vrederijk

Gij zult het als een feest des Heren vieren 7 dagen in het jaar, een altoosdurende inzetting voor uw geslachten; in de 7^e maand zult gij het vieren (Leviticus 23:41).

Thans – en onder thans wordt hier de Nieuw Testamentische en huidige periode van fysiek en geestelijk Israël, tussen eerste en tweede komst van de Messias, de Here Jezus Christus, verstaan.

Als JHWH had de Logos, de komende Jezus Christus, in het Oude Testament het Loofhuttenfeest ingesteld, als onderdeel van Zijn feesten – een altoosdurende inzetting.

Als vleesgeworden Woord van God vierde de Jood Jezus Christus, als mens, jaarlijks het Loofhuttenfeest, daarbij ook voor de Christen een voorbeeld stellend. Het wordt vaak door velen vergeten, maar een Christen volgt Christus na, doet Christus

Onze Here Jezus Christus heeft geen voorbeeld gegeven in het vieren van zondag of van Zijn geboortedag – Hij is zéér waarschijnlijk niet eens op Kerstdag, op 25 december,  geboren – wèl in het vieren van de Sabbat, het Pascha en het Loofhuttenfeest.

Johannes 7 staat in het teken van het Loofhuttenfeest (vers 2), wat Christus deed en zo al zei. Allereerst stuurde Hij Zijn broers weg (vers 8); ging later in het geheim (vers 10); werd reeds door de Farizeeën gezocht (vers 11); kwam aan halverwege het feest (vers 14) en onderwees (verzen 14-44) op het Loofhuttenfeest.

In de toekomst zal Jezus Christus, die het Loofhuttenfeest in het Oude Testament aan het volk Israël gaf; die als vleesgeworden Woord Gods het Loofhuttenfeest zelf als mens vierde; wiens discipelen en apostelen het Loofhuttenfeest ook vierden; in de toekomst zal Hij niet slechts Juda en Israël, de herenigde Twee Stammen en Tien Stammen, onderwijzen over en op het Feest, maar zelfs alle volkeren op aarde dwingen Zijn Loofhuttenfeest te vieren:

Allen, die zijn overgebleven van al de volken, die tegen Jeruzalem zijn opgerukt, zullen van jaar tot jaar heentrekken om zich neer te buigen voor de Koning, de Here der heerscha­ren, en het Loofhuttenfeest te vieren. Maar wie uit de geslachten der aarde niet naar Jeruzalem zal heentrekken om zich voor de Koning, de Here der heerscha­ren, neder te buigen, op hem zal geen regen vallen, en indien het geslacht der Egyptenaren niet zal heentrek­ken en komen, op wie geen (regen) valt, dan zal toch komen de plaag waarmee de Here de volken zal treffen, die niet heen­trekken om het Loofhuttenfeest te vieren. Dit zal de straf zijn van de Egyptenaren en van alle volken die niet heentrekken om het Loofhuttenfeest te vieren (Zacharia 14:16-19).

Meld u aan voor een gratis abonnement op Waarheid & Vrede en vermeld ook uw adres, postcode en woonplaats