In de zomer van 2015 kwam ik voor het eerst in Israël. Na een week rondtrekken in Jeruzalem stond er een dagtrip op het programma. Er werd mij verteld dat we naar de zogenaamde ‘bezette gebieden’ gingen. Geen idee wat dat waren. Behalve de locatie van Israël en wat Bijbelse geschiedenis wist ik vrijwel niets over het land. Bij aankomst was ik er al achter gekomen dat er daadwerkelijk snelwegen bestaan en men niet nog steeds per ezel door het land rijdt. Maar over de bezette gebieden of Judea en Samaria had ik nog niets gehoord.
De dag voorafgaand aan de trip zeiden twee groepsgenoten dat ze niet mee wilden in verband met de veiligheid in dit deel van het land. Voor mij was dat juist een extra trigger om in het avontuur te storten. Des te spannender zijn de verhalen voor thuis, nietwaar? Dat de bus gepantserd was, er nog meer militairen rondliepen en we drie checkpoints moesten passeren voor we daadwerkelijk ergens waren, maakte het alleen nog maar interessanter.
Nederzettingen
Tijdens de rit langs de Israëlische nederzettingen in Samaria maakte ik foto’s van hekken met prikkeldraad en poseerden we naast militairen. Om heel eerlijk te zijn heb ik vrijwel niets onthouden van de informatie die verteld is over de gebieden. Daarom maakte ik mijn verhalen over wat ik gezien had bij thuiskomst extra spannend en vertelde ik het alsof ik dwars door Syrië heen had gereden. De gepantserde bus was overigens al genoeg om sommige luisteraars ervan te overtuigen dat het gevaarlijk was geweest.
Dit jaar heb ik in april weer een bezoek aan Judea en Samaria gepland. En nee, dan ga ik niet meer voor de spannende verhalen over gepantserde bussen en militairen. Ik hoop meer te weten te komen over het conflict en wat er speelt omtrent de nederzettingen in dit gebied. Het uitbreiden van joodse nederzettingen is veelvuldig in het nieuws en een doorn in het oog van de Verenigde Naties. Waarom toch?
‘Landjepik’
Nagenoeg alle nieuwsbronnen zien de nederzettingen in meer of mindere mate als een vorm van ‘landjepik’. De Israëlische bouw op de beoogde Palestijnse staat wordt gezien als het grootste obstakel voor vrede in het Midden-Oosten. Maar gaat dit conflict nu echt om nederzettingen op onrechtmatig verkregen grond? Door de verovering van het destijds Jordaanse gebied, een van de Arabische buurlanden die Israël aanviel in de Zesdaagse Oorlog in 1967, werden volgens Israël-sympathisanten de profetieën vervuld dat de Joden konden wonen in het hartland van hun voorouders. Ze hebben het barre, droge land opgebouwd door hierop te verbouwen. Zoals veel bewoners van de nederzettingen zeggen was iedereen, zowel Joden als Arabieren, hier blij mee. Er ontstond meer werkgelegenheid, diverse moderne voorzieningen en er kwamen watersystemen.
Toch wordt over de positieve kant van de joodse aanwezigheid in deze betwiste gebieden vrijwel nooit gesproken in de media. Ik ben benieuwd wat bewoners van kleine Palestijnse gemeenschappen mij hierover in april vertellen. Zo hoop ik langzaamaan in te zien hoe het conflict in elkaar zit.
Joelle van Dijk is student journalistiek aan de Christelijke Hogeschool Ede.
Wees de eerste die reageert op "De andere kant van het verhaal"