Afgelopen woensdag, op de terugweg van de gebedssamenkomst in Buren naar huis, moest ik denken aan de geschiedenis van Elia op de berg Karmel. We hadden een gezegende gebedssamenkomst in de openlucht, onder een open hemel, met wel zo’n 50 mensen. Het was een voorrecht om erbij te mogen zijn.
Tijdens de bijeenkomst in Buren zag ik een klein wolkje aan de lucht. En het was alsof de Heere mij door dat wolkje hoop gaf. Hoop voor Nederland en hoop op regen.
Wellicht kent u de geschiedenis van Elia, met de Baälpriesters, op de berg Karmel, in 1 Koningen 18. Nadat de ‘God van Elia’ krachtig heeft bewezen de enige en ware God te zijn, door als Enige met vuur uit de hemel het kletsnatte altaar in vuur en vlam te zetten, klimt Elia naar de top van de berg, samen met zijn knecht. Tegen Achab had hij al gezegd: ‘Ga, eet en drink, want er is gedruis van een overvloedige regen.’ Maar de lucht is nog strakblauw. Als dan na zes keer bidden nog niets wijst op regen, kan ik me zo voorstellen dat hij tegen de Heere heeft gezegd: ‘Het moet nu wel gebeuren… U hebt het toch beloofd…’
De aanloop naar die gebedssamenkomst was vol wonderen, door de Heere geleid. Op de website schreef iemand over haar verlangen naar zo’n bijeenkomst. Een echtpaar uit Buren bood spontaan hun zorgboerderij aan als plaats van samenkomst. Voor iedereen was er vervoer en ook kregen we nog een geluidsinstallatie aangeboden voor gebruik. Dank U, Heere.
We ervoeren dat de Heere ons door de droogte stil zet, dat Hij tot ons spreekt, door Zijn Woord en door de Heilige Geest. Het was een kostbaar samen-zijn om te delen wat de Heilige Geest in ons hart legde, om samen onze hoofden te buigen en tot Hem te naderen in onze gebeden.
Verootmoediging
Uit het hele land waren mensen gekomen, uit allerlei kerken en gemeenten. Allereerst om ons voor de Heere te verootmoedigen, onze zonden te belijden, Hem te aanbidden en Hem te smeken om Zijn zegen, om regen op het droge land. Veel anderen lieten weten thuis mee te bidden.
Elia buigt zijn hoofd voor zijn zevende gebed. Het zal een indringend gebed zijn geweest. ‘Heere, hoor; Heere, doe het; Heere, U hebt vuur uit de hemel laten komen, laat nu ook regen komen…’
En opnieuw stuurt hij zijn knecht erop uit om richting de zee te kijken. Zal hij al wat zien? Dan roept hij naar Elia: ‘Zie, een kleine wolk, als de hand van een man, opkomend uit de zee.’
Elia weet het: daar komt de regen aan. En even later plenst hevige regen neer vanuit de hemel. Zegen van God op het uitgedroogde land.
U vraagt wellicht waarom ik aan deze geschiedenis moest denken? Allereerst vanwege de droogte die toen het land trof en de aanhoudende droogte en hitte nu. En ook nu kan de Heere regen geven, misschien aanstaande week al wel. We hebben gebeden, we bidden door en we zien uit naar Zijn antwoord. ‘We hebben het niet verdiend Heere, maar doe het…’
Maar meer nog moest ik aan deze geschiedenis denken vanwege dat wolkje, dat de knecht van Elia zag boven de zee. Dat wolkje kondigde overvloedige regen aan. Zegen.
Voor mij was die samenkomst in Buren als zo’n wolkje. Al verscheidene jaren ervaar ik dat de Heere mij de noodzaak op het hart legt van verootmoediging en belijdenis van zonde en schuld onder de gelovigen. Voor ons land en ons volk, onze kerken en gemeenten. Voor Israel!
Er is zoveel geestelijke lauwheid onder ons, zoveel verdeeldheid, zoveel langs elkaar heen leven. Terwijl de Heere Jezus tot Zijn Vader bad om eenheid onder de Zijnen. Doet het ons, doet het mij pijn als we de toestand zien waarin de kerk verkeert?
Raakt het ons dat het grootste deel van ons volk niets meer met God en met de Heere Jezus te maken wil hebben? Deze zaterdag werd in Amsterdam de Gay Pride gehouden, het jaarlijkse homofeest. Raakt dit ons hart nog? Beseffen we dat Gods hart ook naar die mensen uitgaat, dat Hij ook hen wil redden. Hij wil niet dat ze verloren gaan, maar dat ook zij tot bekering komen (2 Petrus 3:9).
Raakt het ons dat onze overheid in Europees verband en bij stemmingen in de VN zich zo kritisch opstelt tegenover Israel, terwijl de Bijbel ons oproept om Israel te zegenen?
Raakt het ons dat er elke dag meer dan honderd ongeboren kinderen worden gedood in abortusklinieken?
Het is mijn verlangen, mijn gebed dat het wolkje van Buren uitgroeit tot een zegenrijke overvloedige regen vanuit de hemel. Dat de christenen in Nederland wakker worden. Dat we op de bres zullen staan en niet langer toe zullen kijken hoe de vijand zielen rooft. Maar dat we strijd aangaan, de geestelijke strijd. Die wordt gevoerd op de knieën, met het zwaard van de Geest in onze hand, het Woord van God.
Dirk van Genderen publiceert wekelijks een nieuwsbrief over Israel en het Midden-Oosten.
Wees de eerste die reageert op "Het wolkje van Buren"