Waar denkt u aan bij het woord ‘Gazastrook’? Een greep uit mijn associaties: Raketten, armoede en terreur. Ofwel, moed benemend. Maar is dat zo?
Deze week bezocht ik het grensgebied tussen Israël en de Gazastrook. Een groep Duitse vrienden nodigde me uit om samen met hen een project te bezoeken in Sderot. Dit stadje ligt dicht tegen de Gazastrook. De inwoners ervan weten als geen ander wat het woord ‘rakettenregen’ inhoudt.
Ook de afgelopen week was het raak. Nog geen 24-uur na ons bezoek werd het zuiden en westen van Israël bestookt met tenminste 600 raketten. In onze woonplaats Jeruzalem merkten we er weinig van. In de genoemde regio’s des te meer. Scholen bleven dicht, straten lagen er verlaten bij en kantoorpersoneel bleef thuis.
En dan is er natuurlijk het ontastbare leed. Ook zonder burgerdoden aan Israëlische zijde zijn 600 raketten een verschrikking. Wat antwoord je als moeder als je doodsbange kind voor de zoveelste keer vraagt: ‘Mama, wanneer stopt de sirene?’ En hoeveel leed vertolken de tranen van de juf van onze dochter? Haar zoon is gelegerd aan de grens tussen Israël en de Gazastrook…
Terug naar de reis die ik samen met een groep Duitsers maakte naar de bewuste regio. Ik hoef niet uit te leggen dat Duitsers in Israël op z’n minst met tien nul achterstaan. Maar mijn vrienden uit het voormalige Oost-Duitsland werken eraan om die achterstand in te halen. Niet door zich telkens met woorden te verontschuldigen, maar door hun liefde voor het Joodse volk te tonen in daden.
Om de vier weken sturen de Sächsische Israelfreunde (zie www.zum-leben.de) een groep vaklui naar Israël. De gemotiveerde mannen en vrouwen stropen de mouwen op en doen concreet aan ‘Wiedergutmachung’ richting Holocaustslachtoffers. Ze schilderen uitgeleefde appartementen, vernieuwen schimmelige badkamers en renoveerden, in Sderot, een gaarkeuken en eetzaal.
Deze week is het complex in Sderot officieel geopend door de burgemeester – de reden van ons bezoek. Dit gebeurde door een mezoeza (buisje met daarin een stukje Bijbeltekst) aan de deurpost te bevestigen. Uiteraard klonk ook het Israëlische volkslied. Twee bonkige Oost-Duitsers slaan bij het aanhoren van de eerste klanken van het ‘Hatikvah’ (De hoop) hun armen om de schouders van de aanwezige rabbijn. Tranen rollen over de wangen.
Na de ceremonie reizen we gezamenlijk verder naar een punt waar vandaan je goed zicht hebt op de Gazastrook – we zijn toch in de buurt. De aanblik vanaf de bescheiden heuveltop is surrealistisch. Een paar honderd meter verder loopt de grens: een hoog hek. Machines van de genie zijn bezig om de Gazastrook nog beter af te grendelen van Israël – of andersom. Het geronk van de voertuigen mengt zich met het kenmerkende geluid van een drone.
Achter het hoge hek ligt de Gazastrook. Nee, de ellende is niet zichtbaar. Zo van een afstandje heeft het eerder iets aantrekkelijks, iets vredigs. Tussen groene landerijen ligt een klein dorpje. Wat moet het er plezierig wonen zijn; als die vijandelijkheden er niet geweest zouden zijn. In de verte tegen de horizon – het is wat heiig – doemt Gazastad op. De stad geldt als toonbeeld van ellende, naargeestigheid en hopeloosheid.
Toch leer ik deze middag dat daarmee niet alles is gezegd. De leider van de groep – wat zijn Duitsers toch georganiseerd – roept iedereen bij elkaar. De handen gaan samen. De harten verheffen zich tot God. Het Duits is niet mijn hartetaal, maar nu even wel. ‘Hemelse Vader, precies dertig jaar geleden hebben wij in ons eigen land meegemaakt hoe door Uw ingrijpen, zonder een enkele kogel, de schijnbaar onneembare muur tussen Oost en West is gevallen. Dan moet het voor U toch een kleine moeite zijn om deze grens open te breken en Jood en Arabier met elkaar te verzoenen? In de Naam van Jezus Christus. Amen.’
Er is hoop!
– – – – –
Bronvermelding
Datum: 23-07-2019
Auteur: Drs. Albert Groothedde
Beeld: Pixabay
Website: weblog.hetcis.nl
– – – – –
Wees de eerste die reageert op "Hoop voor Gaza"