Mede-burger zijn van Israël is een keuze en een taak

De verbondenheid met Israël als mede-burger opnieuw onder de aandacht in het boek Noömi en Ruth (2017) van Albert Oosting, vrijwilliger voor Israël. Over wat Ruth ons leert over onze verbondenheid met Israël. Eerder schreef hij The wall of hostility broken down. 

De woorden “Uw volk is mijn volk en uw God is mijn God” zijn ooit uitgesproken door Ruth, een Moabitische vrouw die emigreerde naar Israël. Deze woorden zijn vandaag populair in de messiaanse beweging, christenen die als mede-burger van het Joodse volk God willen dienen op basis van Zijn Woord. Wat schuilt er allemaal achter deze woorden? Wat betekent het om te beweren dat Gods volk ook ‘het mijne’ is geworden? Oosting zoekt antwoorden op deze vragen. Het antwoord is niet zo moeilijk, maar het verwerken ervan vraagt een levenslange toewijding.

Ruth als voorbeeld voor christenen

“Ruth is een ultiem voorbeeld voor christenen” zo vinden we in de inleiding. “Zij kan zelfs een bemiddelende rol vervullen tussen God en Israël” blijkt later in het boek. Hoe is het mogelijk? Om dit te zien, moeten we de metafoor begrijpen van het verhaal van Ruth. Het is een verhaal met een betekenis voor onze tijd, daar is Oosting vast van overtuigd.

Ruth en Orpa staan voor de gelovigen uit de heidenen (de christelijke kerk). Christenen zijn opgedeeld in tweeën, in deze metafoor. Het ene deel keert zich van Israël af zoals Orpa en het andere deel omarmt Israël zoals Ruth en wordt óók een erfgenaam met dezelfde rechten. Het omarmen van Israël moet dan ook wél blijken uit wat er verder volgt. Ruth leert alles over de gebruiken van het volk en vind haar plek ertussen als mede-burger. Zij kan, als Moabitische nota bene, het erfrecht van een Joodse familie redden. Hoe doet ze dat?

Zwagerhuwelijk

Ruth trouwt met Boaz, een verwant van Noömi. Het is een zwagerhuwelijk, want Boaz neemt zo de plek in van Machlon, Ruths eerste man. Een zwagerhuwelijk staat nogal ver van ons bed, maar Oosting legt precies uit hoe dat allemaal werkt. Door dit huwelijk wordt uiteindelijk het erfrecht hersteld van Elimelech, de overleden man van Noömi. Ruth staat dus middenin een nogal gevoelige situatie. De verbitterde Noömi aan de ene kant en de trouwe Boaz aan de andere kant. Boaz is een beeld van God de Vader en Noömi van het verwonde Joodse volk in onze tijd, verwond door de lange eeuwen van vervolging en marteling, vaak door christenen. Hoe kunnen zij in het reine komen met God? Voor Noömi hangt de mogelijkheid hiervoor aan een zijden draadje net als voor het Joodse volk na de verschrikkingen van de sjoah.

De spannende vragen waar christenen mee te maken hebben in onze tijd, krijgen in het bijbelboek Ruth zo een plek. Christenen hebben een verleden van Jodenhaat, net als de Moabieten. De meeste christenen blijven deel van de kerk met haar heidense gewoonten en hebben geen idee van wat Israël voor God betekent, zoals Orpa. Christenen in de messiaanse beweging ervaren vaak wat Ruth meemaakt. Zonder afscheid van Orpa gaat zij haar weg, Israël bracht een wig tussen hen. Ruth wil van Israël houden en mede-burger worden van het volk en krijgt die kans omdat ze ervoor gaat. Orpa keert terug tot haar tradities van weleer.

Het bijzondere van dit boek zit niet in de theologie. Oosting doet niets met de consequenties van dit verhaal in theologische zin. Maar het is ook niet zo moeilijk. Christenen die zeggen wat Ruth zegt, wéten dat zij mede-burgers zijn geworden, mede-érfenamen, en wat dat betekent. ‘Nadat we tot geloof gekomen zijn, verwacht God van ons een op de Tora gebaseerde levensstijl’ (p. 168). Zo simpel is het.

Christenen zijn niet alleen verbonden met Israël, ze zijn er deel van geworden. Dat is het unieke van deze bevlogen boodschap van Oosting. Hier komt geen enkele trots bij kijken. Ruth had op haar tellen te passen als allochtoon. Door zich vol respect en liefde in te zetten voor het herstel van de familie, wint zij het vertrouwen van het Joodse volk. Laten we aan haar een voorbeeld nemen.