Tisha be’Av – Waarom treuren we nog steeds?

Tisha be’Av, of de negende dag van de Hebreeuwse maand Av, is een tijd van collectieve rouw en bezinning voor Joden in Israël en over de hele wereld. Die begint op zaterdagavond 10 augustus, aan het einde van de shabbat.

Volgens de Joodse traditie werd ons volk, ons land, op de 9e dag van deze zomermaand steeds weer getroffen door een tragedie.
♦ Het was op deze dag in het jaar 1313 v. Chr. dat de 10 spionnen met een negatief, ongelovig verslag uit het Beloofde Land terugkwamen en Israël weigerde op te trekken naar het land, waardoor God hen beval 40 jaar lang in de woestijn te dwalen.
♦ Beide Jeruzalemse tempels werden op deze datum vernietigd. De eerste tempel door de Babyloniërs, in 423 v.Chr. en de tweede viel in 70 n.Chr. door de Romeinen. De diaspora van ons volk heeft geleid tot een tijd van lijden, waarvan ons land nooit volledig is hersteld.
♦ De opstand van Bar Kochba tegen de Romeinen in het jaar 133 eindigde in een nederlaag, toen de Joden op de negende Av werden vernietigd.
♦ Veel andere tragedies werden op die dag opgetekend, waaronder de verdrijving van de Engelse Joden in 1290 en de verdrijving van alle Joden uit Spanje in 1492.

Waarom treuren we nog steeds?
In het Jodendom wordt ons geleerd, niet alleen goede herinneringen in ere te houden, maar ook tijden van pijn en lijden. Steeds wanneer in een familie of onder vrienden een overlijden of verlies plaatsvindt,, laten we alles achter en gaan we naar onze geliefden. Dit zijn belangrijke tijden voor een gezin en een gemeenschap, die zich in een tijd van rouw en bezinning bevindt. Dus we rouwen met hen die rouwen.

In het Jodendom wordt ons geleerd, om deze tijden en de herinneringen aan onze verlorenen te respecteren. We hebben dagen en tijden om ons eigen verlies en pijn te gedenken, maar ook om ons te identificeren met de tragedies, en de tragedies te gedenken die ons volk als natie heeft meegemaakt. We vasten en rouwen samen. En dit helpt ons niet alleen om ons te herinneren aan het verleden en ervan te leren, maar ook om degenen te troosten die nog steeds rouwen, omdat we één volk en één natie zijn.
Wij gedenken, want wanneer we dat niet doen, dan vergeten we het.

Ik vroeg een aantal Joodse gelovigen in Jezus of zij deelnemen aan deze dagen van vasten en gedenken, maar velen van hen wisten helemaal niets van de betekenis van Tisha be’Av en zeiden dat dit niet in de Bijbel stond, maar ‘alleen maar’ in de Joodse traditie, zodat zij niet zouden deelnemen.

Jason Silverman, een jonge Joodse gelovige in Yeshua, had een ander perspectief.

‘Tisha beAv staat zeker niet in de Bijbel en is door de rabbijnen in het leven geroepen. Daarom denk ik niet dat het houden van deze gedenkdag een kwestie van verplichting is, of gelovigen er aan deelnemen of niet.

Ik denk echter, dat het voor ons als leden van het Joodse volk (voor hen die dat willen) belangrijk is om deel te nemen aan evenementen/­herdenkingen/­gedenkdagen die het Joodse volk gezamenlijk viert. Vooral omdat dit een dag van rouw is over de tragedies die het Joodse volk zijn overkomen, waaronder de vernietiging van beide tempels, en niet slechts religieuze voorschriften die eenvoudigweg door de rabbijnse autoriteiten zijn opgesteld.

Ik denk dat er, naast het vasten, verschillende manieren zijn om deze dag te vieren. Enerzijds lezen we het boek van de Klaagliederen en denken we aan de moeilijk­heden in het leven, zowel individueel als collectief. Dit geeft ons ook de mogelijkheid om na te denken over Gods soevereiniteit en de behoefte aan ons geloof in een tijd van nood. Tegelijkertijd kunnen we nadenken over ons vertrouwen in God en Zijn beloften als we zien dat het Joodse volk, ondanks de vele tragedies in de Joodse geschiedenis, waaronder de Holocaust, nog steeds bestaat als een gelovige overblijfsel’.
– – – – –

Bronvermelding
Datum:   09-08-2019
Auteur:   David Lazarus
Beeld:     Yonatan Sindel/Flash90
Website: http://www.israeltoday.nl

– – – – –