Afgelopen woensdag 26 april vierde Israël zijn Onafhankelijkheidsdag. Een onafhankelijkheid, die in 1948 zwaar werd bevochten en die een groot offer eiste van van de Joodse bevolking, die nog een minderheid vormde in het Britse mandaatgebied Palestina.
De Britse regering had immers – ondanks de Balfour Declaration, ondanks de besluiten van de San Remo Conferentie, ondanks het verdelingsplan van de Verenigde Naties, de Joodse emigratie naar Israël sterk beperkt, zelfs Joden teruggestuurd naar Duitsland en geïnterneerd op Cyprus, dit om de olierijke Arabische landen te vriend te houden.
Afhankelijk van waar je stond in 1948, was de oorlog die uitbrak na de onafhankelijkheidsverklaring van Israël een oorlog van zelfbeschikking en soevereiniteit; van bevrijding en zelfs van catastrofe (Nakba in het Arabisch).
Aan het eind van de oorlog had Israël 1% van zijn bevolking verloren, waaronder 2.000 overlevenden van de Holocaust.
Ongeveer 700.000 van de inheemse Arabische inwoners waren verbannen of na een oproep van de Arabische leiders het land ontvlucht, en meer dan 15.000 waren gedood. En als reactie op de Israëlische overwinning werden meer dan 850.000 Joden die in Iran en Arabische landen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika woonden, uit hun thuisland verdreven.
Dit was geen gemakkelijke tijd – voor niemand. De Onafhankelijkheidsoorlog van 1948 heeft de regio voor altijd veranderd.
Wees de eerste die reageert op "Archeologie: Israëls Onafhankelijkheidsoorlog"