Op een typisch Orwelliaanse Europese manier hebben de Franse president Emmanuel Macron en de Duitse bondskanselier Angela Merkel onlangs premier Benjamin Netanyahu opgeroepen om de dialoog met Ramallah voort te zetten en een tweestatenoplossing na te streven.
In werkelijkheid heeft het Abbas-regime de tweestatenoplossing systematisch ondermijnd met zijn antisemitische oppositie tegen het bestaan van een Joodse natiestaat binnen om het even welke grenzen.
Terwijl de critici van Israël dit cruciale feit gemakshalve negeert, geloven de Europese leiders neerbuigend dat zij het beter weten hoe het soevereine Joodse volk zijn zaken moet regelen.
Hoewel het Joodse volk niet langer in slavernij in Egypte is, kan alleen een beslissende Israëlische overwinning op zijn dodelijke vijanden de volledige Joodse politieke en nationale vrijheid herstellen in zijn voorouderlijk thuisland Israël.
Pesach (de Joodse Pasen) is aantoonbaar de meest Joodse en tegelijkertijd meest universele van alle Joodse feestdagen. Zijn krachtige boodschap van vrijheid van gebondenheid is tijdloos en heeft doorheen de geschiedenis talloze Joden en niet-Joden geïnspireerd. Generaties onderdrukte, dakloze en berooide Joden in Europa, het Midden-Oosten en daarbuiten besloten de feestdag met de tijdloze woorden van hoop: “Tot volgend jaar in Jeruzalem.”
Egypte werd een metafoor voor slavernij terwijl Zion een metafoor werd voor persoonlijke en nationale vrijheid. Het moderne zionisme werd het politieke voertuig dat de oude Joodse droom om terug naar huis te keren naar Jeruzalem en Israël in een realiteit veranderde.
Pesach biedt het Joodse volk een krachtige verbinding met zijn oude verleden en stimuleert tegelijkertijd een nog betere toekomst voor het Joodse volk.
Zeventig jaar is een oogwenk in de lange geschiedenis van het Joodse volk. Maar in de afgelopen zeven decennia en tegen enorme verwachtingen bouwde het Joodse volk een moderne en machtige staat in zijn voorouderlijke geboorteland Israël. Voor de eerste keer in meer dan 2000 jaar is het Joodse volk niet langer dakloos of weerloos. Net als elk complex menselijk project, blijft het moderne Israël echter een werk in uitvoering. De geschiedenis in het algemeen en de Joodse geschiedenis in het bijzonder heeft de neiging zich op verschillende manieren te herhalen.
Terwijl het Joodse volk niet langer in ballingschap leeft, betwisten hedendaagse farao’s nog steeds systematisch zijn nationale en politieke vrijheid op verschillende manieren. Het Iraanse islamitische regime en zijn bondgenoten vormen het epicentrum van de huidige oppositie tegen het bestaan van een Joods nationaal thuisland. Antisemitische groepen, zoals de Boycott Divestment Sanction (BDS) -campagne, werken echter onvermoeibaar door de geest te vergiftigen in de vrije wereld met hun anti-Joodse onverdraagzaamheid.
Terwijl de Verenigde Naties en de Europese Unie officieel het bestaan van Israël erkennen, pleiten ze voor beleid dat systematisch de legitimiteit en het vermogen van de Joodse natie om zijn nationale vrijheid tegen zijn dodelijke vijanden te verdedigen, ondermijnt. De Europese Unie is niet alleen tegen een Joodse aanwezigheid in Judea en Samaria. Het grootste deel van Europa weigert nog steeds de terugkeer van het Joodse volk naar zijn voorvaderlijke hoofdstad Jeruzalem te erkennen.
Een krachtige en onafhankelijke Joodse staat past niet in de diepgewortelde Europese voorkeur van Joden als dakloos en weerloos. Ironisch genoeg leiden zelfbenoemde westerse links-liberalen de aanval van de vrije wereld op Joodse nationale soevereiniteit en vrijheid. Veel liberalen veroordelen hypocriet Israël voor het uitoefenen van het universele recht op zelfverdediging tegen vijanden die haar vernietiging nastreven. Critici beschuldigen systematisch Israël’s defensieve militaire operaties als ‘disproportioneel’ en staan erop negatieve dubbele standaarden tegen Israël toe te passen.
De inadequate PR van Israël is er grotendeels niet in geslaagd de wijdverspreide wereldwijde vijandigheid jegens de Joodse staat goed aan te pakken. Zelfs welsprekend gepresenteerde rationele feiten zullen geen einde maken aan de wijdverspreide irrationele onverdraagzaamheid tegenover Israël en het Joodse volk. De wens van Israël om onverbiddelijk vijandig publiek te kalmeren heeft een slechte situatie nog erger gemaakt. De belangrijkste reden hiervoor is dat appeasement je impliciet in een inferieure positie plaatst.
Israëlische politieke verzoening heeft zijn indrukwekkende tactische militaire overwinningen geërodeerd. In tegenstelling tot militair aanvallende agressors in de geschiedenis, zijn de vijanden van Israël er daarom aan gewend geraakt te blijven eisen dat de Joodse staat politiek capituleert. Deze Orwelliaanse realiteit is mogelijk gemaakt door een wijdverspreide internationale vijandigheid jegens Israël. Vijandige invloedrijke politieke organisaties zoals de Verenigde Naties en de Europese Unie hebben grotendeels de feitelijke posities van Israël genegeerd en de zijde van Israëls vijanden gekozen.
Zeven decennia na zijn wedergeboorte, blijft Israël het enige land in de wereld waarvan het bestaan nog steeds wereldwijd wordt uitgedaagd. Israëls legendarische minister van Buitenlandse Zaken, wijlen Abba Eban sprak deze anomalie tientallen jaren geleden welsprekend uit:
Niemand bewijst Israël enige dienst door zijn ‘bestaansrecht’ te verkondigen. Het bestaansrecht van Israël, zoals dat van de Verenigde Staten, Saudi-Arabië en 152 andere staten, is axiomatisch en onvoorwaardelijk. Israels legitimiteit wordt niet opgeschort in de lucht in afwachting van erkenning … Er is beslist geen andere staat, groot of klein, jong of oud, die loutere erkenning van zijn ‘bestaansrecht’ een gunst of een verhandelbare concessie zou vinden.
Het moderne Zionisme leidde het Joodse volk uit slavernij en ballingschap naar de herstelde politieke en nationale vrijheid in Israël. Om Joodse nationale vrijheid voor toekomstige Joodse generaties veilig te stellen, moet de Joodse staat op beslissende wijze haar vijanden verslaan door hen te dwingen zich te verzoenen met de bestendig-heid van de terugkeer van het Joodse volk naar zijn voorouderlijk thuisland Israël.
Wees de eerste die reageert op "Macron en Merkel willen Israël dicteren hoe het land te besturen"