Shabbats­lezingen: Sterven met hoop op de opstanding

Bij zijn sterven gaf Jakob opdracht, hem in het land Kanaän te begraven. Ook Jozef wilde daar uiteindelijk worden begraven. Zij hadden hoop en een visie voor terugkeer naar Kanaän. Ook wij hebben hoop en een visie voor een leven op Gods nieuwe aarde.

De Bijbelgedeelten voor de komende shabbat Wayechi (En hij leefde) zijn:
✡ Torahlezing: Genesis 47:28 – 50:26,
✡ Profetenlezing: 1 Koningen 2:1-12,
✡ Brit Chadashah, Nieuwe Testament: 1 Petrus 1:1-9.

In verband met het thema wijken we daarvan af

Een gedeelte uit de Torahlezing
Jozef bleef in Egypte wonen, hij en het huis van zijn vader; Jozef leefde honderdtien jaar. Jozef zag van Efraïm de derde generatie; ook werden de zonen van Machir, de zoon van Manasse, op de knieën van Jozef geboren.
En Jozef zei tegen zijn broers: Ik ga sterven, maar God zal zeker naar jullie omzien en jullie uit dit land laten trekken naar het land dat Hij gezworen heeft aan Abraham, Izak en Jakob. En Jozef liet de zonen van Israël zweren: God zal zeker naar jullie omzien en dan moeten jullie mijn been­deren vanhier meenemen. En Jozef stierf toen hij honderdtien jaar oud was; ze balsem­den hem en men legde hem in een kist, in Egypte.
Genesis 50:22-26 (HSV).

Een gedeelte uit de Profetenlezing
HEERE, Uw hand is opgeheven, maar zij zien het niet. Toch zullen zij het zien en beschaamd worden vanwege de ijver voor Uw volk; ja, het vuur voor Uw tegen­standers – het zal hen verteren.
HEERE, U zult voor ons vrede beschikken, want al onze zaken hebt U ook voor ons in orde gebracht.
HEERE, onze God, andere heren dan U hebben over ons geheerst, door U alleen gedenken wij Uw Naam.
Doden zullen niet leven; gestor­venen zullen niet opstaan. Daarom hebt U hen gestraft, hen wegge­vaagd, elke gedachtenis aan hen doen vergaan.

HEERE, U hebt dit volk vermeerderd, U hebt dit volk vermeerderd, U hebt Uzelf verheerlijkt, U hebt hen ver weggedaan, (in) alle einden der aarde. HEERE, in de benauwd­heid hebben zij U gezocht, een fluisterend gebed uitgestort, (toen) Uw vermaning over hen kwam.
Zoals een zwangere vrouw die op het punt staat te baren, ineen­krimpt en het uitschreeuwt in haar weeën, zo waren wij voor Uw aangezicht, HEERE. Wij waren zwanger, wij krompen ineen, maar het was als baarden wij wind: wij hebben het land geen heil gebracht, wereld­bewoners zijn niet geboren.
Uw doden zullen leven – (ook) mijn dood lichaam – zij zullen opstaan. Ontwaak en juich, u die woont in het stof, want Uw dauw zal zijn als dauw op jong, fris groen en de aarde zal de gestorvenen baren.
Jesaja 26:11-19 (HSV).

Gedeelten uit het Nieuwe Testament
Door het geloof heeft Izak zijn zonen Jakob en Ezau gezegend, met betrekking tot toekomstige dingen.
Door het geloof heeft Jakob bij zijn sterven ieder van de zonen van Jozef gezegend en hij boog zich in aanbid­ding neer, terwijl hij leunde op het uiteinde van zijn staf.
Door het geloof heeft Jozef bij zijn sterven melding gemaakt van de uittocht van de Israëlieten en heeft hij een opdracht gegeven in verband met zijn gebeente.
Hebreeën 11:20-22 (HSV).

Geprezen zij de God en Vader van onze Heere Jezus Christus, Die ons, over­een­kom­stig Zijn grote barm­hartig­heid, opnieuw geboren deed worden tot een levende hoop, door de opstan­ding van Jezus Christus uit de doden, tot een onver­gan­ke­lijke, onbe­vlekte en onver­welk­bare erfenis, die in de hemelen bewaard wordt voor u.
U wordt immers door de kracht van God bewaakt door het geloof tot de zaligheid, die gereed­ligt om geopen­baard te worden in de laatste tijd. Daarin verheugt u zich, ook al wordt u nu voor een korte tijd – als het nodig is – bedroefd door allerlei verzoe­kingen, opdat de beproeving van uw geloof – die van groter waarde is dan die van goud, dat vergaat en door het vuur beproefd wordt – mag blijken te zijn tot lof en eer en heerlijkheid, bij de openbaring van Jezus Christus.
Hoewel u Hem niet gezien hebt, hebt u Hem toch lief. Hoewel u Hem nu niet ziet, maar gelooft, verheugt u zich met een onuitsprekelijke en heerlijke vreugde, en verkrijgt u het einddoel van uw geloof, namelijk de zaligheid van uw zielen.
1 Petrus 1:3-9 (HSV).

Sterven met hoop op de opstanding
Toen Josef 110 jaar oud was, stierf hij, eerder dan zijn broers, hoewel hij niet de oudste was. Misschien hebben de jaren in de gevangenis hun tol geëist, in duisternis en met slecht eten.
Maar Josef sterft niet zonder hoop. Hij rekent er vast op, dat de Heer zijn volk Israël terug zal brengen naar het land Kanaän, dat Hij hen had beloofd. In dat geloof vraagt hij, hem daar te begraven, net als zijn vader Jakob, en niet in Egypte.
Maar bij een Egyptische onderkoning kan dat niet zomaar. Daarom werd zijn lichaam op Egyptische wijze gebalsemd en in een kist gelegd, totdat zijn lichaam bij de Uittocht werd meegenomen en nadien in Sichem begraven (Jozua 24:32).

Door hun opdracht, hen in Kanaän te begraven, hebben Jakob en Jozef moed, hoop en een visie geschonken aan hun volk. Ze stelden hen een doel voor ogen: terug­keer naar hun eigen land, door God aan hen beloofd.

Onze hoop mag verder reiken dan begraven te worden op een plaats die ons lief is. De Tenach, het Oude Testament, schrijft niet veel over een opstanding uit de dood. Toch is hierover te lezen in de boekrol van Jesaja, waar een periode van oordeel wordt aangezegd, en een tijd van heil, van opstaan uit de dood, herleven, op een nieuwe aarde, onder een nieuwe hemel, een nieuwe wereld waarin Jezus als koning regeert. Door strijd en lijden heen bereidt God ons voor op het leven op deze nieuwe (vernieuwde) aarde, in zijn koninkrijk.