Bekeringsoproep aan de kerk

Joden en christenen zijn vijanden van elkaar geworden. Omdat christenen zich later wisten te hechten aan de wereldse politiek kreeg dit kwaadaardige vormen. Michael Brown geeft hiervan een overzicht in zijn boek ‘Bloed aan onze handen’. Hoe deed hij dat?

Boekanalyse
Brown studeerde talen en literatuur van het Midden-Oosten en was hoogleraar. Hij was lang betrokken bij het Joods-christelijke dialoog in de VS. Hij is voorzitter en oprichter van een Bijbelschool, een vraagbaakprogramma en een praatprogramma. Hij schreef al diverse boeken. Hij wordt beschouwd als een prominent Messiaans geloofsverdediger.

Na diverse voorwoorden en een inleiding beschrijft Brown het onderwerp in 16 hoofdstukken. De tekst is voorzien van uitgebreide eindnoten (61 pagina’s) met naast bron- ook veel achtergrondinformatie. Het boek sluit af met een personalia.

Doelgroep: traditionele christenen
Brown stelt dat gedenken een belangrijk onderdeel is van het Jodendom, maar daarvoor is kennis van het verleden nodig. Volgens hem hebben traditionele christenen nauwelijks kennis van het lijden dat de christenheid Joden heeft aangedaan. Met dit boek wil hij dat corrigeren, want dat zou nodig zijn voor het herstel van eerst de christenheid en daardoor van Isra‘El, zodat de twee tot verzoening kunnen komen. Beiden zouden samen Gods volk vormen. Dit zou uiteindelijk de wederkomst van de Here Jezus bespoedigen. Hij behandelt bekende en minder bekende misvattingen over Joden en weerlegt deze.

Evaluatie
Dit is een belangrijk boek over verstoorde verhouding tussen de traditionele vormen van Jodendom en christenheid, waarbij Brown zelf ook blijk geeft van traditionele affiniteit. Zo zouden alle Nieuweverbondsgelovigen niet aan Torahnavolging moeten doen, want dat zou ketters zijn! Gods beloften zouden onvoorwaardelijk zijn [??].

Het is dan opmerkelijk, maar ook enigszins flauw dat hij antisemitisme – het centrale thema in dit boek – uiteindelijk herleidt aan satan. Opmerkelijk, omdat dat juist een niet-traditionele invulling ervan is. Flauw, omdat de oplossing ervan dan buiten het bereik van de fysieke wereld wordt geplaats; het zou alleen spiritueel opgelost kunnen worden. Daarmee wordt de deur op een kier gezet om antisemitische daden van mensen te verontschuldigen.

Ook is het één-op-één verband dat Brown legt tussen Jodenvervolging en de christenheid maar deels terecht. Toch is hij daarover voldoende genuanceerd bij het bespreken van vele voorbeelden. Interessant is zijn stelling dat de rabbijnen de Here Jezus niet zozeer zouden hebben verworpen, maar eerder hebben genegeerd. Hoewel er ook onder hen extremisten waren/zijn.

Brown bespreekt zijn visie op de eerste volgelingen van de Here Jezus, het huidige Palestijnse conflict en komt met een Isra‘El-centrische visie (de hele schepping zou erom draaien). Verwarrend is zijn standpunt over Messiaanse gelovigen. Het zouden volgens hem alleen Joden zijn die tot de christenheid behoren. Toch ziet hij de ‘Edele Olijf’ (Rm 11:24) als het fysieke Isra‘El. Volgens Brown horen alle Joden tot het natuurlijke volk van God.

Hij onderkent dus niet dat de meeste Messiaanse gelovigen niet-Joods zijn en naar het Jodendom neigen, maar dat traditionele Joden en christenen dit afwijzen. Ook staat de ‘Edele Olijf’ in Bijbelse zin voor de Isra‘Elitische godsdienst. Niet voor etniciteit. Er blijft dus etnisch onderscheid (Joods of niet) binnen Gods volk in verband met Zijn specifieke beloften aan de Joden. Hieruit blijkt dat hij geen Theoloog (of belangrijker: Bijbelleraar) is.

Welke Bijbelvertaling is gebruikt wordt niet vermeld, er is geen aparte literatuurlijst en geen enkel zoekregister. Dit boek wordt aangeraden.


Brown, M.L., Bloed aan onze handen. De tragische geschiedenis van de kerk en het Joodse volk. 2022, Scholten, Zwolle, 331 pagina’s, € 19,95, ISBN: 9789083269627.